Torta di riso all'arancia

Woensdag 8 oktober 2014

Vorige week dinsdagmiddag stond "Torta di riso all'arancia" op het programma. Dat klinkt natuurlijk veel leuker dan: "Rijsttaart". Zo had ik het namelijk snel neergekrabbeld op het briefje op de deur van het klaslokaal van één van de jongens. Dat de taart er ook minder mooi uitzag dan dat hij smaakte, dat klopte ook. Dat zie je namelijk vaker in de Italiaanse keuken: "Brutti ma buoni", de "lelijke maar lekkere", zegt genoeg. Mijn Italiaanse chocoladetaart, die je warm uit de oven eet met een glas rode wijn ernaast, zorgt altijd voor een orgasme van de smaakpapillen, maar ook deze zou je van de buitenkant die eer absoluut niet toedichten."Don't judge a book by it's cover".

Dat geldt echter niet voor een klas vol kleuters. Misschien zou het nog lukken als het de enige taart is. Wanneer het absoluut niet lukt? Als er naast een "Rijsttaart" ook een miljoen felgekleurde cupcakes staan. Cupcakes met heerlijk zoete fondant en leuke figuurtjes die dan schreeuwen om opgegeten te worden. Dat ziet er natuurlijk wél fantastisch uit! Mijn rijsttaart? Not so much.
Zelfs de zorgvuldig opgebrachte poedersuiker was gesmolten tijdens de reis. Maar nou loop ik al weer op de zaken vooruit.


Het begon allemaal met mijn tante. Mijn tante vertelde me op het schoolplein dat ze bij de boer/buurman soms wel eens verse volle melk kocht. Zo uit de opslagtank, gekoeld en niet afgeroomd. De meest heerlijke manier om melk te drinken! Lekker zoet en vol. Melk naar mijn hart! Daar ontstond mijn idee om "die Rijsttaart" te maken. Geen echte uitdaging voor mij, omdat manlief deze taart vaak voor zijn verjaardag wil, maar zo lekker met verse volle melk, dat moest en zou 'm dus worden. Bijkomend voordeel: deze taart wordt in Italië ook koud als ontbijt gegeten omdat hij zo voedzaam is en in verhouding niet veel suiker bevat. Leek me een goed idee in deze tegenwoordige wereld met veel te veel toegevoegde suikers. En bijkomend voordeel twee: als de taart op school niet helemaal op zou komen, dan zou dat thuis in ieder geval geen probleem zijn!

Mijn tante kwam de melk speciaal naar me brengen in een echt melkbusje. Daar werd ik zo gelukkig van...! Zo'n echt ouderwets melkbusje waar zo ongeveer vier liter in kan. Hoeveel liter ik dan nodig had voor de taart, vroeg ze. 1,7 liter volgens mijn recept. Mijn tante schonk de melk over in een pan en "schudde" er ruim 2 liter in. Heb je wat extra om lekker nu meteen met de jongens op te drinken, voegde ze eraan toe. Hoe zalig dat smaakte, dat heb ik geloof ik nu wel genoeg benadrukt.

Die 1,7 liter klinkt natuurlijk een beetje raar, waarom dan geen 2, of 1,5? Het recept wat ik hiervoor heb gebruikt is Engels (en ook dan klinkt het veel leuker: "Orange rice-cake"...Wauw, dat klinkt gewoon fantástisch!!!). Het recept is van het tv-programma Two Greedy Italians van de BBC. Gennaro Contaldo, de leermeester van o.a. Jamie Oliver, at deze taart vroeger als kind vaak als hij uit school kwam. Een soort vieruurtje. Maar, vertaald vanuit het Italiaans naar het Engels, met bijbehorende Engelse maten.

Ja, weer terug naar onze "Rijstaart". Hij was erg goed gelukt! Omdat er ook sinaasappelrasp en - sap in zat, had ik voor de gelegenheid ook nog eens met overgebleven sinaasappelschil "60" op de taart gedrapeerd. Als bijkomend, leuk ogend detail voor de Kinderboekenweek die 60 jaar bestaat. En wat poedersuiker om het geheel wat mooier te laten lijken. Zo mooi, dat je trek zou krijgen als je de taart zou zien. Ja. Leuk. Ogend. In het niets vallend naast een miljard mooie cupcakes. Mmm. Die cupcakes had ik die ochtend van het brengen ook nog niet gezien omdat ik zo vroeg was. En mijn taart daar in al zijn eenvoud nog stond te stralen. Omdat ik de naam toen al niet echt denderend vond, had ik op een leuk kaartje ook nog eens "Italiaanse sinaasappel-rijsttaart" gezet, want dat klinkt in ieder geval al leuker dan "Rijsttaart". Want dat klinkt stoffig. Oudbollig. Niet lekker.

Ik was erg benieuwd wat iedereen van de taart zou vinden (qua smaak dan), dus aan het einde van de schooldag stond ik al vol nieuwsgierigheid door het raam van de kleuterklas te loeren naar de tafel met de taarten. In de verte zag ik de achterkant. "Mooi", dacht ik nog, "er is nog wat over voor straks!". Tot ik in de klas kwam om de resterende taart op te halen. Mijn verbazing was groot: de taart was nog helemaal compleet, zelfs geen kruimel was er opgegaan! De juf vertelde me dat ze de taart heel had gelaten omdat de HELE kleuterklas (let op, de HELE, dus inclusief mijn zoon) zich vol hebberigheid op de cupcakes had gestort. "Je snapt het wel hè", zei ze troostend, "die cupcakes zien er allemaal zo mooi uit, daar kiezen ze dan gewoon voor. We hebben jou taart maar heel gelaten". ARGH! CUPCAKES! MOOIE CUPCAKES! LELIJKE RIJSTTAART! Zelfs het feit dat zoonlief nu wel keihard de taart als lunch wilde hebben, kon mijn teleurstelling niet wegpoetsen. Oh, dus nu ineens wel!
De taart heb ik zo goed en zo kwaad het ging bedekt met de cowboyhoed van mijn zoon, zodat niet iedereen op het schoolplein zou zien dat hij niet aangesneden was. Uitleggen waarom, daar had ik dus even geen zin in.

We hebben de taart als lunch gegeten. En als ontbijt. En als tussendoortje. En de achterbuurman en -vrouw hebben ook nog een stuk gehad. Als toetje. Omdat hij zo verschrikkelijk lekker is. Maar jammer genoeg ook verschrikkelijk lelijk.

La cucina Italiana

donderdag 25 september 2014

Laten we het allemaal eens eventjes heel erg anders gaan aanpakken. Een andere titel, een andere inhoud, een totaal ander idee voor deze blog!

Vorig jaar nog durfde ik het aan om een inschrijfformulier voor "Heel Holland Bakt" in te vullen en op te sturen. Helaas zat ik niet bij de uitverkorenen om deel te nemen aan het programma.... Ook een reden om deze blog eens grondig onder handen te nemen!

Onze passie voor koken en bakken bracht mijn man op een idee voor een verjaardagskado: een abonnement op het kookmagazine "La Cucina Italiana". Wat me op mijn beurt het idee gaf deze blog te gaan aanpassen en er wekelijks over te gaan schrijven. Maar Manlief had nòg een beter idee! Waarom niet elke week een klassieker uit de Italiaanse bak-wereld? Ja! Dat is het! Een flinke uitdaging, genoeg boeken onder handbereik (en nu natuurlijk ook het magazine!) en een prachtige manier om te oefenen voor Heel Holland Bakt (mocht ik volgend jaar wél uitgekozen worden).

Deze week kwam de eerste uitdaging al voorbij: een mail voor een taart- en limonadebuffet bij de jongens op school. Ter ere van het 60-jarig bestaan van de Kinderboekenweek. Of de ouders een taart wilden bakken... Natuurlijk! Italiaanse sinaasappel-rijsttaart!

Vanaf volgende week op deze plaats dus wekelijks een "taart-uitdaging".... Met recept!

Elastiekje

Lieve mensen, hartstikke bedankt allemaal voor jullie lieve reacties op mijn laatste blog!

 "Het ergste wat er kan gebeuren is dat we een tijdlang op een prachtig eiland vertoeven..."

En zo geschiedde.

En daarna ga je gewoon weer verder. Dan begin je aan een nieuw hoofdstuk. In een nieuw, spannend en open boek, vol met avonturen, in een land dat je al kent. Is dat dan erg? Nee, eigenlijk niet!

Eerlijk is eerlijk, het was absoluut pittig, die omschakeling. Maar, zoals gezegd, een menselijke geest is net een elastiekje. Als je die de andere kant op trekt en loslaat, springt 't ook vanzelf weer in vorm. Zo flexibel als de pest.

Dat onze terugreis als een soort van anti-peristaltische beweging voelt, ach, dat zal er wel bij horen. En dat het onze bedoeling niet was om hier weer te vertrekken, dat is ook wel duidelijk. Maar er zijn ergere dingen.

En nu? We maken ons op voor de reis terug, zoeken alvast een baan en voor de handigheid ook maar vast een huis. Maar eerst nog genieten van dit prachtige eiland, haar natuur, de mensen en de zon.

Want de zon, die gaan we in Nederland denk ik nog wel het meeste missen....

Onverwachte gebeurtenissen

En dan gebeurt er iets wat je totaal niet verwacht. We vonden een prachtig huis. Zomaar. En we gingen kijken op de allerlaatste Koninginnedag, tijdens de troonswisseling.

We waren op slag verliefd. Op het uitzicht, op het kleine schattige huisje, op de grote kurkeiken, op de enorme schildpad die we op het terrein van ruim drie hectare aantroffen. Dit was waar we al die tijd naar gezocht hadden. In Duitsland, in Frankrijk, in Italië.... We hadden het eindelijk gevonden!!!!

Blij en opnieuw overdonderd kwamen we thuis en sloegen gelijk aan het rekenen. Drie dagen lang hebben we geprobeerd zoveel mogelijk kosten op papier te zetten, berekeningen te maken, inkomsten
in te schatten. En dan bereken je alles nog eens, iets strakker. En dan nog maar eens, met minder marge. En dan nog maar eens, met nog minder marge.

En zo plotseling dat we dit huis vonden, zo plotseling beseften we dat dit huis geen haalbare zaak was.
En dat geen enkel huis, op de manier zoals we het wilden opzetten, een haalbare zaak was. Natuurlijk kun je iets kopen wat goedkoper is. Met minder land, maar met de consequentie dat je niet mag uitbreiden. Met evenveel land, maar zonder huis. Met evenveel land en een huis, maar dat op instorten staat. Met huis, maar zonder uitzicht. En dat laatste is nodig, want je moet je gasten iets te bieden hebben. Met huis, uitzicht en land, maar met een onverhard pad dat nauwelijks te berijden is.

We hadden verdriet,  waren boos, teleurgesteld, lamgeslagen, ontdaan. Een droom waar we vier jaar over hebben gefantaseerd, geschreven, gedacht en naar toe geleefd. Weg.

In de dagen na dit besef, moesten er keuzes worden gemaakt. Knopen doorgehakt. Moeilijke, ingewikkelde knopen, met een bijl die botter is dan een lepel. En bij elke knoop doet het pijn. En na elke knoop houd je die gekke kwinkslagen in je brein. "Maar, als we het nou zo doen", "en wat nou als we het op die manier doen"....
En steeds weer opnieuw bleef het besef komen. Keihard.

En toch....ik blijf me nog steeds verbazen over de flexibiliteit van een geest. Als er ergens een deur dicht gaat, staan er al weer andere deuren open. Met heel veel mogelijkheden. Met ideeën die nu misschien wel beter bij ons passen.

Tja. Wat gek. We gaan terug naar Nederland.

Wordt vervolgd....

Regelen en ritselen

Grappig als ik zo die laatste blog terug lees, door alle indrukken en onzekerheid zo totaal overdonderd dat er bijna geen gevoel aan te pas komt....

Zeeden

Wat een land is dit... Zo anders dan wat we tot nu toe gezien hebben. Op het moment dat je denkt dat het op een ander land lijkt, wordt je gelijk alweer op een ander been gezet. Nee, zoiets als dit land, dat hebben we nog nooit gezien. Het is prachtig, ruig, zacht, warm, fris, mooi, het is zoveel, dat er eigenlijk geen woorden voor zijn.

De lente kenmerkt zich hier met de zoete geuren van wilde bloemen, die, omdat het al zo warm is, optimaal tot hun recht komen. Het is een verademing om nu met je ramen open te rijden (wat eigenlijk wel moet als je hier in mei geen airco in je auto hebt), want behalve de heerlijke parfum van bloemen ruik je ook wilde rozemarijn en eucalyptus. Zoals ik al zei, we zijn totaal overdonderd door de schoonheid en pracht van dit land!

Een vakantiegevoel....Nee, gek genoeg, maar dat hadden we niet.
Er moest keihard worden nagedacht, geregeld, gereden, gepraat.

Spiaggia Cala Brandinchi

Want, we waren hier immers niet voor niets! Een emigratie, maar dan op een totaal andere manier. Ons eerste puntje was positief afgevinkt; check; het land is mooi, we willen hier wel wonen. Volgende punt. Een huis. Tot nu toe hadden we steeds alles via Booking.com geregeld, maar dat wordt, als je ergens voor langere tijd wilt blijven, toch best prijzig. Helemaal als je nog geen baan hebt. Maar goed, dat was dus het volgende punt; een huis.
Er zat in San Teodoro een makelaar waar we naar binnen zijn gewandeld. Gewoon eens wat informatie

Spiaggia Cala d'Ambra

vragen, misschien dat hij ook in huurhuizen handelde. Dat deed hij niet, maar wist wel iemand die een ruim appartement met twee slaapkamers had en het voor een redelijke prijs voor de maand mei wilde verhuren.Check! Tweede puntje voorlopig afgevinkt. Omdat we ook nog geen internet hadden, werd dat ons volgende punt. In San Teodoro werd ons verteld dat we naar Olbia moesten, hier 20 minuten vandaan, een flink grote stad. Prima, maar de jongens hadden hun portie "zoeken naar" wel gehad voor die dag, dat werd het een uitstapje voor de dag erna.
We togen er flink vroeg op uit en besloten onze TomTom in te schakelen. Goed idee! Hij liet ons weten dat het eindpunt van onze bestemming midden in de hoofdstraat was, in plaats van in het centrum. Helemaal leuk als je er, na lang te hebben gezocht naar een parkeerplaats (20 km verderop), achter komt dat je de buggy vergeten bent! Er zat niets anders op; allebei een kind op de nek en stekkeren maar. Gelukkig was het maar 30 graden, dus dat scheelde! Ik bedacht me dat we om dit akkefietje later wel zouden kunnen lachen, maar op dat moment was het alles behalve dat. Uiteindelijk, na het vinden van een internetwinkel, het regelen van een stick, het zien van Russel Crowe (!) ("Wie?" "Ja, de Gladiator"), het bezoeken van een museum en een retedure panini met een broodnodige Heinie, waren we weer blij. We hadden internet. Tijd voor stap 4; werk zoeken.

Wordt vervolgd....

Van Alghero via Isola Rossa en Palau naar San Teodoro....

"En waar zijn we nu in hemelsnaam beland?!?"

Een zin uit ons (bijna) dagelijkse dagboek, op de dag dat we waren aangekomen.
Te vermoeid om gelijk al een oordeel te vellen, want het feit blijft, dit is nog steeds de eerste keer dat we op Sardinië zijn! Toch anders dan de meeste emigraties...

Spiaggia di Pelosa

Alghero is een prachtige vestingstad, waar we heerlijk ijs hebben gegeten en lekker tussen straatjes door geslenterd. Het weer werd zo langzamerhand steeds beter en we genoten van toeristentrekkers als Capo Caccia, het strand van Stintino; "Spiaggia di Pelosa" (ten noorden van Alghero), de panoramische route naar Bosa en de verlaten mijnen van Argentiera.

Al snel begrepen we dat Sardinië veel te groot is om helemaal te zien in korte tijd en omdat we het vermoeden hadden in het noorden sneller werk te vinden, besloten we ons daar op te richten.

Isola Rossa

Zo vertrokken we (en wat een spullen heeft een mens toch mee te slepen!!) begin april naar Isola Rossa. Een heerlijk slaperig dorp met minder inwoners dan vakantiewoningen. We betrokken en ruim appartement op de 1e verdieping, met uitzicht op zee.


Het was er heerlijk rustig. Naast zeemeeuwen, mussen, vinken, merels, het geruis van de zee en onze beneden-overbuurman die het platje voor zijn winkeltje veegde en ons vriendelijk begroette, was het er stil. Vanuit onze nieuwe stek bezochten we Santa Teresa di Gallura; een kustplaats richting het noorden, Le Valle della Luna; wat met recht deze naam draagt en sprookjesachtig aan doet, de Nuraghe Majori; één van de bestbewaarde Nuraghe's van Sardinië en Tempio Pausania; een oude Romeinse stad in het binnenland.

Valle della Luna

In Isola Rossa boekten we gelijk twee nieuwe plaatsen die we wilden zien; Palau, ook in het noorden en San Teodoro, aan de oostkust.

Palau is een relatief nieuwe stad met weinig uitstraling en erg toeristisch. De jongens vonden het echter fantastisch, want in het centrum van het stad ontdekten we ineens een "reuze" speeltuin! Het appartement waar we verbleven was prachtig, met in het midden een zwembad, wat erg leek op "Seru Coral", voor de mensen die het kennen. Een goeie uitvalbasis om opnieuw een toeristentrekker in de omgeving te bezoeken; de oudste olijfboom ter wereld bij Lago di Licia, maar liefst 3500-4000 jaar oud! De rest van onze tijd waren we veel op het strand en in de speeltuin.

Eén van de oudste olijfbomen ter wereld

Op 16 april reden we in de ochtend het plaatsje San Teodoro binnen, wat gelijk al veel meer uitstraling had dan ons vorige bestemming. Wellicht een plek om langer te blijven! We zaten in een appartement ter grootte van een woonhuis en erg lekker, dit keer ook met twee slaapkamers, een voor- en een achtertuin! En o ja, niet te vergeten, op 10 minuten loopafstand van "La Cinta" een prachtig strand.

Spiaggia "La Cinta"

Net als overal waar we tot nu toe geweest zijn, zijn ook hier de mensen erg vriendelijk. We kregen spontaan een paar sinaasappels "della casa" voor we het strand opgingen en toen bleek dat we in een kleine supermarkt niet konden pinnen en op dat moment geen kleingeld bij ons hadden, mochten we de boodschappen meenemen en dan later terug komen om te betalen. Wat een vertrouwen! Omdat er in onze nieuwe straat veel mensen aan het werk waren om de rest van de woningen vakantie-klaar te maken, hadden we ook hier al snel contact. Dat resulteerde in veel "buon giorno's", "chiao's" en "sera's" onderweg. Ons eerste gevoel om hier langer te blijven hield aan. San Teodoro zou voor de komende tijd ons thuis worden!

Wordt vervolgd!!!

Ik ver(t)rek...maar waarheen dan?

Tja.... Na zo'n laatste blog is dat nog steeds niet duidelijk! Normaal gesproken loop ik altijd een beetje achter en ineens is er dan zo'n emotionele uitspatting en loop ik gelijk. Dat betekent dus wel dat er ergens iets mist. Bij deze dan.

Emotionele types als we zijn, laten we altijd graag aan andere mensen weten hoe enthousiast we ergens over zijn. Zo ook als je met familie bij elkaar bent. En dan wil soms het geval dat die familie weer mensen kent. En die mensen kennen dan ook weer mensen die een B&B hebben en het willen laten uitbaten! Kortom; binnen no time hadden we contact met deze mensen en waren we hartstochtelijk in gesprek over de schoonheid van het land. Let wel, het eiland, want het ging hier om niets minder dan Sardinië! Niet te verwarren met Sicilië, wat veel zuidelijker tegen de punt van de laars ligt.

Sardinië, we kenden het eigenlijk alleen nog maar van foto's, we waren er nog nooit geweest. Maar verhalen en foto's doen leven, en leven doet dromen....Ja, Sardinië!! In Nederland vrijwel niet bekend als vakantieoord, maar met schitterende stranden, natuurschoon, veel bezienswaardigheden, vriendelijke mensen en heerlijk eten en drinken. En één van de oudste stukjes van Europa!!
Helemaal opgaand in dit eiland zagen we naast foto's ook veel filmpjes, lazen alles wat los en vast zat en kochten we een Lonely Planet. Dat uiteindelijk het hele verhaal van het uitbaten van de B&B niet doorging, mocht de pret niet drukken; wij woonden inmiddels in ons hart al op Sardinië.

Een vaste woon- en of verblijfplaats? Ehm, nee, die hadden we nog niet... Maar ook dat is overkomelijk, we kochten een tent, zochten wat spullen bij elkaar en daar ga je dan. Met twee jongetjes en een grote droom.

Hoe onwerkelijk was het uiteindelijk om 's ochtends op de veerboot vanaf Genua wakker te worden en naar het dek te gaan.... Daar in de verte, maar toch al goed zichtbaar; Porto Torres, Sardinië... En jeetje, wat is het groot! (Sardinië is qua grootte ongeveer twee derde van Nederland). Nadat de kapitein in zeer snel en (bijna) onverstaanbaar mompelend Italiaans door de luidspreker had verteld dat we ons naar de auto's mochten begeven, reden wij een kwartiertje later met bus en aanhanger van de veerboot. Het zonnetje scheen, het was heerlijk aangenaam weer en daar rijd je dan. Op weg naar Alghero, de eerste indrukken opsnuivend van een land wat al in bijna zomer-achtige toestand leek. Toch weer heel anders dan we ons hadden voorgesteld, maar wat een natuurschoon... Een heerlijk ritje van een half uur en we melden ons bij de incheckbalie van de camping die we hadden gereserveerd. Jammer genoeg was het weer inmiddels flink omgeslagen en met regen en een koude zeewind leek het ons een beter idee om in een soort van Mobile Home te gaan zitten, vooral na een reis van een dag of drie. Later die week kwamen we erachter dat het uiteindelijk goedkoper bleek om in een appartement te bivakeren dan een tent op te slaan (!!!). Een keuze die dan snel is gemaakt....

Wordt vervolgd.....