Ti amo!

"Italia, ti amo!!"

Verliefd... Als ik daar vroeger over twijfelde, dan was ik eigenlijk altijd al. Zo'n hotel de botel, hals over je kop, dromerige blik en denkend aan- gevoel...

Hoe anders voelde het hier, in het warme Italië... Wat een land! Hartelijke, lieve en warme mensen, de voorliefde voor eten en drinken, de liefde en de rust van het genieten, de liefde voor de natuur en alles wat die te bieden heeft... Zoals het vroeger ooit was.
Nee, verliefdheid kon ik het al niet meer noemen, dat stadium waren we al gepasseerd. Dit is houden van!

Twee maanden die we volop hebben genoten, van onze jongens, de tuin (met fruitbomen, en -struiken, kruiden en uitzicht!), het natuurschoon en het eten en drinken. 's Avonds aan de westkant van het huis, waar het in de maand mei, toch nog frisjes, in de avondzon nog heerlijk toeven was met een glas overheerlijke lokale rode wijn. Pratend over dit prachtige en heerlijke land en hoe bevoorrecht we wel niet waren.

En hoe verrassend, of misschien wel helemaal niet; wat paste deze manier van leven helemaal bij ons! Elke dag waren we in de tuin te vinden, snoeien, onkruid wieden, kruiden en kersen plukken, plantjes poten, gras maaien. De hele dag buiten, de jongens renden en speelden, ze aten als wolven en waren ruim voor bedtijd compleet uitgeteld. En wij trouwens ook! Weer of geen weer, wij waren buiten. Nou hoorden we de Italianen op de markt in het nabij gelegen Dogliani vertellen dat het nog nooit zo'n koude, natte meimaand was geweest, maar aangezien wij de laatste Nederlandse zomers gewend waren (en er nu inmiddels weer getuige van zijn geweest), vielen die paar druppels wel mee.

En nu...we zijn inmiddels weer drie maanden verder. Drie maanden opnieuw vol van veranderingen (kan dat anders als je aan ons denkt?). Een nieuwe baan, een bedrijf gestopt, de oudste naar de kleuter- en de jongste naar de peuterschool en opnieuw een maand in Italia... Maar dit keer met meer tijd voor de omgeving en meer tijd voor ontspanning. De perenhaag die we in het voorjaar met liefde hadden gesnoeid gaven ons er nu letterlijk de vruchten voor terug. Overheerlijke "gestoofde peren in rode wijn jam" was het gevolg, net als de omgekeerde perentaart. De zoete bramen haalden de jam niet eens, want eenmaal gevonden was het gelijk eten van deze zoetigheid. Geluncht; dat hebben we er veel! Bij de gewone boer, maar ook bij de wijnboer...met tutti la famiglia...fantastisch!!

En eerlijk is eerlijk...Het lijkt alsof ik zo gepassioneerd over Italië schreef bovenaan in deze blog... Maar eigenlijk is het inmiddels niet meer in woorden uit te drukken. Italië zit in mijn hart! Na ons verblijf van vijf weken heb ik tijdens het vertrek een uur lang gehuild in de bus, we waren Italië nog niet eens uit!

Mocht ik ergens roots hebben, dan moet dat gewoon hier zijn. En anders denk ik dat dan maar gewoon, want zo thuis in een land, nee, dat heb ik me nog nooit gevoeld. Nou wil het zo dat de geschiedenis en de genen wel ergens een connectie hebben...dus laten we het voor het gemak gewoon op heimwee houden!
En dan de mildere vorm, want gelukkig slapen en eten we goed en genieten en vermaken ons prima op de plek waar we ons momenteel bevinden. Maar ja....elke dag is er weer dat moment dat ik op enige manier of in enige vorm terug verlang naar Italië...

Want eenmaal ergens geweest, gezien, gevoeld en genoten (vanaf nu genoemd: "de vier G's") weet je genoeg. Genoeg om uiteindelijk te kunnen vertellen wat je mooi en leuk vind. Waar je van houdt. Wat je ergens minder leuk vind.

En als de dingen die je ergens leuk vind tenslotte winnen van de dingen die je minder leuk vind, dat wordt het de moeite waard. En als het de moeite waard is, dan ga je erover denken. Simpel denken. "Goh. Wat vond ik het dáár nou leuk." En als het geworteld en genesteld is, dan denk je dat ineens heel erg vaak. En als je dan denkt dat je daarover twijfelt, dan is het inmiddels zover. Dan denk je nog eens. En ineens weet je het helemaal zeker: "Italia: ti amo!"

Levensgenieters!

 

Lieve mensen, mijn excuses voor het niet plaatsen van een nieuwe blog afgelopen zondag. Door alle drukte, nieuwe ontwikkelingen en een verblijf in Friesland is het er bij gebleven. 

Maar: hier is ie dan!!

En dan ineens, vanuit het niets, komen we hier terecht....

"Gezocht: levensgenieters..."

Mijn wederhelft zat te surfen. Hoe en waarom, dat weet niemand, maar hij kwam terecht op een site. Een site waar je kon boeken voor een heerlijke vakantie. En ook nog eens wijn kon bestellen. Prachtige plaatjes, mooie omgeving, lekker eten....En wijn!! Ja, dat zie je wel vaker, boekingssites, daar zijn er een hele hoop van. Maar...........deze was anders. En waarom hij nou precies op het kopje "vacatures" drukte... Interesse, nieuwsgierigheid, omgeving, lekker eten, wijn.... Maar goed. Ze waren op zoek naar een beheerdersechtpaar, liefst 55+, voor het runnen van een voor- en een naseizoen. Nou tikken we met z'n tweetjes de 55+ ruim aan, maar we hebben natuurlijk ook nog twee mennekes die samen de tien nog niet eens halen! Niet geschoten is altijd mis, dus meteen contact opgenomen. Na een gezellig telefonisch onderhoud werden we al snel uitgenodigd voor een persoonlijk gesprek. En aan het einde van dit gezellige en hartelijke gesprek schudden we elkaar de hand. Wauw!!!!

We gaan naar Italië!!!

Aanvalsplan

Opnieuw een hele week moeten wachten op een paar foto's die misschien een hoop gaan uitmaken voor de toekomst. Opnieuw een hele week waarin je maximaal de tijd krijgt om na te denken over het object en de grote telecommast. En nadenken over de afgelopen zes maanden, waarin we zo ontzettend hard geprobeerd hebben om iets te vinden waarvan wij dachten dat we daar wel iets mee zouden kunnen.

Bestaat het eigenlijk wel? Elke keer is er iets mee aan de hand. Zoeken we wel goed genoeg? Zoeken we wel gericht genoeg? Is internet wel het goede medium, of gaat alles onderhands? Zoveel makelaars die we hebben gebeld. Allemaal schreven ze ons wensenlijstje op en verzekerden ons dat er zoiets wel te vinden is, maar dat het wel tijd kost. En dat we vooral zelf verder moesten blijven zoeken. Niets hoorden we. En tot nu toe vonden we ook niets. Je zou zeggen dat er na zoveel inzet inmiddels al lang iets gevonden zou moeten zijn...

Dan pak je op een avond een lekker rood wijntje en ga je er eens even goed voor zitten. Pen en papier in de aanslag. Tijd voor een aanvalsplan! Eh.....ja. Een aanvalsplan...  De allerbelangrijkste benodigdheden daarvoor hebben we tot nu toe nog niet gevonden. We zijn een half jaar, een hoop informatie en een hoop energie verder. Feit is wel dat we in een huis zitten dat binnen afzienbare tijd zal worden afgebroken. Er zal dus in ieder geval iets moeten gebeuren! Maar wat....

Geduld...

Met een beetje geduld komt aan al het wachten een eind. Als je geduld hebt. En dat is soms lastig. Vooral als je zo enthousiast bent! Het hielp wel dat we de hele week ziek zijn geweest en we dus veel tijd slapend hebben doorgebracht!

Maar, uiteindelijk, we kregen een antwoord van de gemeente. Dat ze niet afwijzend ten opzichte van onze plannen staan, mits we ons aan de regels houden. Zo. Dat hadden we in ieder geval binnen. Maar toch, wat is dat voor raar knagend gevoel? En waar komt dat vandaan.... En waarom zijn we niet ineens ontzettend enthousiast? Wat klopt er hier niet?

Aha. Dat was het dus. Een grote telecommast. Van 35 meter. Da's best hoog. Maar het land telt wel 2 hectare, dus misschien valt het wel helemaal niet op. Tja. Maar het is wel 35 meter. En zo'n mast is nou niet bepaald mooi te noemen. Maar als je die mast nou in je rug hebt, dan heb je wel een ontzettend mooi uitzicht. Misschien valt het allemaal wel mee en klinkt 35 meter gewoon heel erg hoog. Hoe hoog is een kerktoren eigenlijk? Ongeveer zo hoog? De Sint Stevenskerk in Nijmegen in ongeveer de helft hoger. Zie je wel, misschien valt het dan toch wel mee. De helft van de Sint Stevenskerk? Allemachtig, dat is toch wel erg hoog... En nu?

We besloten dat het beter was om eerst de makelaar te vragen nog meer foto's te nemen en dan dit keer wel met de verzwegen telecommast op de achtergrond. Het stuk grond met huis en bijgebouwen ligt namelijk wel zo'n 7 uur rijden van Nijmegen vandaan. Mocht de mast toch een groot en hinderlijk object zijn, dan kun je dat maar beter weten voordat je er "eventjes" naar toe rijdt! En natuurlijk, ook nu moeten we weer wachten omdat betreffende makelaar een week met vakantie is.... Zucht. Geduld. Lastig.

Grote mensen dingen.

Onder het genot van een echt Duits lokaal biertje is het altijd heerlijk schrijven. Vooral als de twee vriendjes na een drukke carnaval uitgeteld op bed liggen en manlief zijn wekelijkse portie voetbal krijgt voorgeschoteld. Even rust en genoeg stof tot nadenken, dus ook genoeg stof om te schrijven!

Wat ik overigens bij de vorige blog ben vergeten: iedereen weer bedankt voor de leuke reacties!!

Na het enthousiaste, zenuwachtige, vliezen gebroken-achtige gevoel beland je vanzelf in een soort van volgende fase: de "flikker-even-lekker-van-je-roze-wolk-fase". In die fase wordt je geacht aan grote mensen dingen te denken.

Eerlijk gezegd heb ik jarenlang in "Maria-land" geleefd, een fantastische plek vol mogelijkheden, dromen, sprookjes, knutsel-, frutsel- en zelf maak dingetjes. Nou weet ik eigenlijk nog steeds niet of ik "Maria-land" al heb verlaten en ik denk zelf dat zoiets ook nooit meer helemaal zal lukken. Het feit wil wel, dat sinds we Aruba hebben verlaten en weer in Nederland wonen, we met een hoop dingen te maken hebben gehad die absoluut niet in mijn land thuis horen. Volgens mij noemen ze zoiets dan: "realitycheck". Iets met zorgen maken (vreselijke bezigheid), stress (tijdverspilling) en je niet lekker in je vel voelen (jammer). Schijnt allemaal bij die grote mensenwereld te horen. Maar vrolijk wordt je niet altijd van. En dat word je van Maria-land absoluut wel! Maar goed, "grote mensen dingen" dus.

En eerlijk is eerlijk, als je je droom wilt leven, dan moeten er gewoon grote mensen dingen gebeuren. Dingen waar ik dan in eerste instantie als een berg tegenop kijk en die dan achteraf altijd wel meevallen. Zoals het contact leggen met de desbetreffende gemeente, om zeker te zijn dat we, wat we willen, ook daadwerkelijk op dat stuk land mogen uitoefenen. Een vergunning aanvragen. Contact opnemen met het "Denkmalschutzamt" (Monumentenzorg). Internet, telefoon, elektriciteit en water aanvragen. Aanvraag van een septictank. Hoe zit het met de afvoer van afval? Sneeuwvrij maken in de winter? En nu loop ik heel erg op de zaken vooruit, want het betreffende stuk grond met bebouwing is nog niet eens aangekocht. Maar dat heb je nou eenmaal als je in die denkwereld van een "grote mens" zit, dan wordt je meegesleept, dan maak je je zorgen. Je gaat vooruit denken, terwijl dat nog lang niet met alles hoeft. Dus, (en dat is dan ook weer een grote mensen ding waar ik vaak baat bij heb), dan zet je alles even stop. En op papier. Duidelijkheid, overzicht, "first things first".

En wat is dat dan? Juist. Afwachten tot we bericht krijgen van de gemeente. Ai. Wachten duurt lang.

Mijn vliezen zijn gebroken....

Ai....en plotseling heb ik een gevoel alsof mijn vliezen zijn gebroken... Het gevoel dat er iets nieuws op het punt staat geboren te worden ... Is het echt waar? Is dit waar we naar zochten? En in dit gebied.... Het gaat echt gebeuren....of niet? Wat voelt dit gek! Is dit dan het gevoel waar ik mee eindigde in de vorige blog? En is dit dan waar we al die tijd van hebben gedroomd? Het lijkt er waanzinnig veel op... Wauw...dat uitzicht....die ruimte.... "Wanneer mag ik "Ik vertrek" mailen??? Oh, okay, we wachten nog wel even tot we het ook echt hebben gekocht....hihihi.... Ben jij ook zo zenuwachtig... Wanneer kunnen we erheen?"

Jaaaaaah!! Dit is wat we zochten!

En dan komt er ineens een hele hoop op je af. Zo verschrikkelijk veel, dat je niet eens weet waar je moet beginnen. Het voelt alsof je gedachten ineens zijn veranderd in duizenden mensen die tegelijkertijd allemaal wat zeggen, alsof een piepklein kamertje helemaal gevuld is met al die duizenden vragen!
En dan is het plotseling heel eventjes stil. Omdat er ineens het besef is dat dit wel eens de goede plek zou kunnen zijn. Dat dit de plek is waar je kinderen zullen opgroeien. Waar je een nieuw bestaan gaat opbouwen. Je ineens een plek en een beeld hebt van waar je gaat wonen, werken en leven. En dat is best wel een beetje beangstigend. Maar tegelijkertijd ook zo leuk! En heel erg spannend. En ineens ook best wel ver van Nederland vandaan. En ook een heel andere cultuur. En wat hebben ze er lekker bier!!! En een prachtige stad op nog geen half uur afstand...Waar zit de basisschool? Ai, best groot voor zo'n klein mannetje...is het niet te groot? En wat een uitzicht.... Getver, wat spannend allemaal....Ik durf er gewoon bijna niet op te hopen....!!!

En zo zit dat kleine kamertje ineens weer vol met vragen en antwoorden...Eerst maar eens even kijken dus. Bah, wat duurt zo'n krokus/carnavalvakantie lang....

Waar...??? deel 2

Het mocht even duren, maar hier is ie dan: deel 2! In de tussentijd heb ik aan de totale blog wel een extra rubriek toegevoegd: "Ondertussen in de keuken...", waarin ik het één en ander vertel over gerechten en baksels die er momenteel uit onze keuken getoverd worden. Ook heb ik ter aanvulling de pagina "Recepten" toegevoegd, waarin de meeste recepten zijn terug te vinden.
En graag wil ik iedereen nogmaals bedanken voor alle leuke reacties van afgelopen weken!

Waar...dat bleef dus de vraag. We besloten ons zoekterrein uit te breiden naar een groter gedeelte in Duitsland. Want, zeg nou zelf, Duitsland heeft een prachtige natuur en niet alleen in de Eifel staan er huizen te koop! Naast Rheinland -Pfaltz, Bayern, Saarland, Baden-Württemburg (ook wel bekend als het Zwarte Woud), Thüringen, Hessen en Sachsen (en dan heb je zo'n beetje heel midden en zuid-Duitsland), zochten we nu ook daar.

En waar kwamen we plotseling een prachtig Fachwerkhaus in boederijvorm tegen? Juist, niet in bovenstaande deelstaten. Nee, deze boerderij lag in NordRhein-Westfalen, ter hoogte van Enschede, zo'n 45 minuten het binnenland in. Vanaf Nijmegen en Sneek dus maar een uurtje of twee rijden! Meteen maar een afspraak gemaakt met de betreffende makelaar (gelukkig was het huis dit keer nog niet verkocht) om een kijkje te gaan nemen.

Dat er een gat in het dak zat, dat wisten we. En dat we een hoop zouden moeten doen om het huis naar deze eeuw te brengen, wisten we. Dat het een prachtig uitzicht had en een prachtige binnenplaats met veel bijgebouwen, dat wisten we ook. 

Maar dat er in de paar jaar die Google Earth nu inmiddels bestaat op 10 meter afstand een nieuwbouwhuis was gebouwd, dat wisten we niet. En dat er ineens een immens grote schuur het halve uitzicht blokkeerde, nee, dat wisten we ook niet.

Al met al kwamen we, helemaal toen we de uiteindelijke staat van het huis zagen, tot de conclusie dat dit het niet zou worden.

Maar prachtig dat het was...de oude zware eikenhouten balken ademden de sfeer van vroeger. Heel vroeger in dit geval, de boerderij is afkomstig uit 1659! Dé oudste Fackwerkboerderij uit desbetreffende regio.... De deel van de boerderij snakte ernaar om onder handen genomen te worden en tot een prachtige woon-keuken te worden getransformeerd. Maar niet door ons, want als dit huis bewoonbaar moet worden gemaakt, dan ben je al gauw een kleine 3 ton lichter. En dan heb je alleen nog maar het woonhuis inclusief deel in orde gemaakt. Om dan nog maar te zwijgen wat je kwijt bent aan het opknappen van de garage's, het oude bakhuisje, de paardenstallen, het terrein.... Maar eerlijk is eerlijk, dan heb je wel een fantastische boerderij!!! Helaas niet onze boerderij....en dus maar weer verder zoeken!!! En wat zijn we dichtbij voor mijn gevoel....

Tot gauw!

Waar???

Lieve mensen!! Wederom harstikke bedankt voor alle lieve en enthousiaste reacties!

Tja, na een ietwat lange inleiding over het "waarom" en de "twijfels", wordt het nu wel tijd voor een "waar".


Fantastisch! Ons besluit stond vast, Duitsland zou het worden. Het voelde goed en we moesten eerlijk toegeven dat dit zo veel beter voelde dan ons besluit om toch maar in Nederland te blijven.

De twijfels waren benoemd, uitgelegd en hadden hun plekje gevonden.
En dan begint het eigenlijk pas echt... De "Grote" zoektocht... En waar? In hemelsnaam, waar? Want Duitsland is zo groot! Maar liefst 16 deelstaten telt het... En ongeveer 9 keer groter dan Nederland... Er moet dus ergens een plekje te vinden zijn dat aan onze eisen voldeed...!

En wat waren die ook al weer? Op Aruba heb ik ooit een prachtig groot schrift met harde kaft gekocht waar ik al onze ideeën en wensen in heb opgeschreven, aangevuld met plaatjes en foto's. Niet dat we dat schrift nodig hadden om het ons te kunnen herinneren, het is gewoon heerlijk om zo'n naslagwerk eens door te bladeren. Even in het kort op een rijtje:

* En nog te restaureren huis, liefst boerderij, liefst gedeeltelijk bewoonbaar;
* Kelder
* Bijgebouwen
* Binnenplaats
* Een groot stuk land (minimaal een hectare)
* Vrije ligging
* In buurt van een dorp of kleine stad
* Maximaal uur rijden vanaf een grote stad

Zo. Dat zijn ze. En het zijn er nogal wat! Beginnen bij het begin dus, net zoals we dat voor Frankrijk en Nederland hadden gedaan: makelaarsites op internet. In eerste instantie zochten we in de Eifel (Rijnland - Pfaltz), want daar waren we tenslotte op het idee gekomen.

We kwamen erachter dat er ontzettend veel aanbod was, ook met onze absurd hoge wensenlijst.
We kwamen er ook achter dat van al dat aanbod een hoop mooi was gefotografeerd. Hier moet ik even bij vertellen dat het in Duitsland niet gebruikelijk is om meteen het adres van het object vrij te geven, daarvoor moet je eerst contact opnemen met de betreffende makelaar. Als je hier je naam, adres en telefoonnummer achterlaat, krijg je pas het adres. Er kunnen namelijk, anders dan in Nederland, meerdere makelaars per object zijn, met verschillende hoogtes in courtage. Zo weet de makelaar dat jij per definitie bij hem koopt en niet bij een ander. Maar goed, een hoop mooi gefotografeerd dus. En wat zagen we op Google Earth: kerncentrales, hoogspanningskabels, snelwegen, lawaaierige groothandels, spoorrails in de achtertuin, spoorrails in de voortuin, spoorrails, had ik al spoorrails gezegd?

En toen...ja..."Alleinlage", helemaal buitenuit, geen spoorrails, geen drukke autoweg... En charmante oude watermolen, 5,5 hectare grond, bestaand uit weide en bos.... Een kilometer van een lief dorpje, een half uur rijden van een grotere stad. Onder de 2 ton in euro's... Wauw! Dit is het!! In gedachten woonden we er al. Meteen een mail gestuurd naar de eigenaar. Op hete kolen zaten we.... Een paar dagen gingen voorbij, een weekend ging voorbij... We hadden de verhuiswagen al uitgepakt en zaten al aan een glas rode wijn te genieten van ons nieuwe prachtige uitzicht.....Pats... Onze zeepbel knapte toen de eigenaar ons vertelde dat hij "es tut mir leid"  het huis nèt had verkocht!!! Bah. De kinderen weer van school gehaald in het dichtsbijzijnde dorp (ik droomde weg bij de prachtige website)... De honden en de kippen mee...

En dan moet je weer opnieuw. Dat is misschien een klein (ik zeg klein, want ik heb me er verder nooit echt aan gestoord, ik hoop jullie ook niet) nadeel van Bas en mij: meteen enthousiast, we wonen er gelijk, waar zit de school, waar zit de Aldi, de Lidl, de bakker, de slager, de voetbalclub... En als het dan niet lukt, ja, dan zijn we wel even teleurgesteld. Maar zoals mijn oma vroeger altijd zei: "Als het goed voor je is, komt het je toe...". En wat kan zo'n heerlijke zin je dan toch een hart onder de riem steken....

Volgende week: het vervolg van: "Waar?"

Twijfels....

Wat ontzettend leuk om al die enthousiaste en positieve berichten te lezen op Facebook, dat geeft je extra energie en voelt zo ontzettend goed! Dankjullie wel allemaal!


Twijfels... ja, die hebben we gehad. Zo vaak kwamen er twijfels, net zoals we dat al bij Frankrijk hadden gehad. Is het wel goed voor de jongens, we maken nu zo'n bewuste keuze voor ze, ze groeien op in een ander land dan waar wij zelf zijn opgegroeid, een ander leersysteem, andere cultuur... En als ik ze nu weer opnoem twijfel ik eerlijk gezegd nog wel eens. Om er dan meteen achteraan te gooien dat het niet om cruciale punten gaat. Maar onze jongens zijn wel het belangrijkst! Wij bepalen op deze manier een hele levensloop... Een hoop verantwoording! Wat geeft dan zo duidelijk de doorslag?

Kinderen in Duitsland groeien ook goed op, niet anders dan in een ander westers Europees land. Dat de omgeving anders is, er meer ruimte is dan in Nederland, ja, dat is anders. Maar dat is dan ook wat we heel graag willen! Dat de jongens lekker ruim buiten kunnen spelen, in frisse lucht, weids, open, ravotten, hutten bouwen in het bos. Maar ja, dicht bij elkaar kan ook wel weer ontzettend gezellig zijn... Bakje koffie, even oppassen op de jongens.... Maar wacht, dat hadden we op Curacao en Aruba ook al meegemaakt. Was het niet ook fantastisch om je familie en vrienden lekker de hele week (of langer) om je heen te hebben? Dan is er eigenlijk veel meer tijd met elkaar door te brengen dan even 10 minuten hier of een kwartiertje daar...Veel intensiever dus, kwalitatief hoger en kwantitatief meer tijd! Plus dat de mensen die er zijn ook nog eens lekker vakantie kunnen vieren!

Het leersysteem: tja, dat is in Nederland nu ook al weer anders dan toen ik op de basisschool zat en het voortgezet onderwijs herken ik niet eens meer (en dat was nog maar kort geleden hoor...grinnik). Dat andere leersysteem, daar zou ik dus in Nederland ook aan moeten wennen.

De cultuur: we hebben zelf in verschillende culturen gewoond, was dat een probleem voor ons? En ligt de Duitse cultuur zo ver weg van de Nederlandse? Vinden we de Nederlandse cultuur wel leuk genoeg of kiezen we juist voor de Duitse omdat die meer het Bourgondische in zich heeft? (lees: de eet- en drinkcultuur = voor ons heel belangrijk).

Over de taal hebben we ons eigenlijk geen zorgen gemaakt. Het is altijd makkelijk als een kind meertalig wordt opgevoedt. Op school en met vriendjes zal dat straks Duits worden, bij ons thuis Nederlands en omdat onze dvd-speler niet meer reageert op de afstandsbediening kunnen we Disneyfilms alleen nog maar in het Engels afspelen (is toch veel leuker!). Kortom: lekker werelds, niks mis mee.

Dan is de bal weer rond en bevestigt het nogmaals wat we al die tijd diep van binnen al hebben gevoeld. En dat we bewust voor de jongens kiezen, niet alleen zelf een droom willen nastreven. En ja, we bepalen een verdere levensloop voor onze jongens. Maar dat doen we ook net zo goed als we hier in Nederland blijven wonen. Alleen kies je er dan in bepaalde mate wat minder bewust voor....

Tot gauw!

Waarom Duitsland?

Het is dan nu echt zover: mijn allereerste blog!! Het leek me leuk om al onze belevenissen over de aanloop van onze emigratie naar Duitsland eens op papier (of internet) te zetten, zodat als iemand daar zin in mocht hebben of benieuwd is wat de stand van zaken is dit kan meebeleven!

Als ik er goed over na denk is deze blog eigenlijk onvermijdelijk. Het jaren lang bijhouden van een dagboek, het schrijven van verhalen, de schoolkrant, gedichten, verslaggever van de familiekrant... Ja, een logische stap!

"Hoe kom je er nu in hemelsnaam bij om te gaan emigreren naar Duitsland?". Goede vraag. Heeft u even tijd? Laat ik bij het begin beginnen....

De oorsprong van ons alles ligt in Irak. Nou heb ik weleens gehoord dat de oorsprong van heel veel dingen in Irak ligt, maar dat is weer een ander verhaal ;). Bas, mijn echtgenoot, marinier bij de Koninklijke Marine en ik, verpleegkundige bij diezelfde baas, ontmoeten elkaar tijdens onze uitzending daar. Een half jaar later bevonden we ons op Curacao, opnieuw voor de baas. Tijdens deze periode trouwden we op Tortola (British Virgin Islands), zworven we op huwelijksreis door Peru en bezochten verschillende eilanden in de Caribe. Het was dan ook meer dan logisch dat, toen we in november 2005 terug kwamen in Nederland, we verlangden naar zon, zee en strand. Dus was de volgende stap opnieuw richting de warmte, alleen dit keer uit dienst: Aruba. Hier werd onze eerste zoon Guus geboren. Het bloed kruipt waar 't niet gaan kan en opnieuw besloten we weg te gaan. Tussenstop: Nederland. Hier werd onze tweede zoon Tijs geboren.

Voordeel van zoveel landen, verschillende klimaten en diverse culturen is dat er intussen een duidelijk beeld was ontstaan van onze wensen. Nadeel is weer dat je overal dan net genoeg van af weet en het moeilijk kiezen is. Vandaar ook dat we er in eerste instantie over dachten om naar Frankrijk te gaan. De Auvergne, een prachtig gebied in midden Frankrijk, trok ons enorm. De rust, de ruimte, de vier echte seizoenen, de omgeving... Omdat we dit gebied alleen kenden van boeken en plaatjes, besloten we, voor een definitieve verstiging, toch eens te gaan kijken. Vriendelijke mensen, prachtige omgeving, veel te doen. Maar toch.... Nee, niet helemaal wat we voor ogen hadden.

Ach, misschien hadden we dan helemaal verkeerd gedacht en was het toch beter om in Nederland te blijven. Dat was een stuk makkelijker. En we spraken de taal. Dan wisten we zeker dat de jongens goed Nederlands zouden leren. En we kenden de cultuur. Maar was dat wat we dan werkelijk zo belangrijk vonden? Of vonden andere mensen dat belangrijk en namen we dat mee in onze overweging? We lieten het in het midden. Maar het bleef een feit dat het jeukte. Telkens als we "Ik vertrek" op de televisie zagen, "Vlaanderen vakantieland", "Camping life", "3 op reis", of "Escape to the country". Het jeukte zo erg, en zelfs zo erg dat het pijnlijk werd.

En dan...Een vakantie met de jongens, onze eerste vakantie met z'n viertjes. Heerlijk ontspannen. Maar niet in Nederland. Nee, Duitsland leek ons wel leuk. De heenreis wakkerde het smeulende vuurtje weer aan. De prachtige omgeving, de bossen, de bergen, de mensen, de rust en ruimte... Op de terugreis stond het vast: Deutschland, jetzt geht's los!