"Italia, ti amo!!"
Verliefd... Als ik daar vroeger over twijfelde, dan was ik eigenlijk altijd al. Zo'n hotel de botel, hals over je kop, dromerige blik en denkend aan- gevoel...
Nee, verliefdheid kon ik het al niet meer noemen, dat stadium waren we al gepasseerd. Dit is houden van!
Twee maanden die we volop hebben genoten, van onze jongens, de tuin (met fruitbomen, en -struiken, kruiden en uitzicht!), het natuurschoon en het eten en drinken. 's Avonds aan de westkant van het huis, waar het in de maand mei, toch nog frisjes, in de avondzon nog heerlijk toeven was met een glas overheerlijke lokale rode wijn. Pratend over dit prachtige en heerlijke land en hoe bevoorrecht we wel niet waren.
En hoe verrassend, of misschien wel helemaal niet; wat paste deze manier van leven helemaal bij ons! Elke dag waren we in de tuin te vinden, snoeien, onkruid wieden, kruiden en kersen plukken, plantjes poten, gras maaien. De hele dag buiten, de jongens renden en speelden, ze aten als wolven en waren ruim voor bedtijd compleet uitgeteld. En wij trouwens ook! Weer of geen weer, wij waren buiten. Nou hoorden we de Italianen op de markt in het nabij gelegen Dogliani vertellen dat het nog nooit zo'n koude, natte meimaand was geweest, maar aangezien wij de laatste Nederlandse zomers gewend waren (en er nu inmiddels weer getuige van zijn geweest), vielen die paar druppels wel mee.
En nu...we zijn inmiddels weer drie maanden verder. Drie maanden opnieuw vol van veranderingen (kan dat anders als je aan ons denkt?). Een nieuwe baan, een bedrijf gestopt, de oudste naar de kleuter- en de jongste naar de peuterschool en opnieuw een maand in Italia... Maar dit keer met meer tijd voor de omgeving en meer tijd voor ontspanning. De perenhaag die we in het voorjaar met liefde hadden gesnoeid gaven ons er nu letterlijk de vruchten voor terug. Overheerlijke "gestoofde peren in rode wijn jam" was het gevolg, net als de omgekeerde perentaart. De zoete bramen haalden de jam niet eens, want eenmaal gevonden was het gelijk eten van deze zoetigheid. Geluncht; dat hebben we er veel! Bij de gewone boer, maar ook bij de wijnboer...met tutti la famiglia...fantastisch!!En eerlijk is eerlijk...Het lijkt alsof ik zo gepassioneerd over Italië schreef bovenaan in deze blog... Maar eigenlijk is het inmiddels niet meer in woorden uit te drukken. Italië zit in mijn hart! Na ons verblijf van vijf weken heb ik tijdens het vertrek een uur lang gehuild in de bus, we waren Italië nog niet eens uit!
Mocht ik ergens roots hebben, dan moet dat gewoon hier zijn. En anders denk ik dat dan maar gewoon, want zo thuis in een land, nee, dat heb ik me nog nooit gevoeld. Nou wil het zo dat de geschiedenis en de genen wel ergens een connectie hebben...dus laten we het voor het gemak gewoon op heimwee houden!
En dan de mildere vorm, want gelukkig slapen en eten we goed en genieten en vermaken ons prima op de plek waar we ons momenteel bevinden. Maar ja....elke dag is er weer dat moment dat ik op enige manier of in enige vorm terug verlang naar Italië...
Want eenmaal ergens geweest, gezien, gevoeld en genoten (vanaf nu genoemd: "de vier G's") weet je genoeg. Genoeg om uiteindelijk te kunnen vertellen wat je mooi en leuk vind. Waar je van houdt. Wat je ergens minder leuk vind.
