Lieve mensen!! Wederom harstikke bedankt voor alle lieve en enthousiaste reacties!
Tja, na een ietwat lange inleiding over het "waarom" en de "twijfels", wordt het nu wel tijd voor een "waar".
Fantastisch! Ons besluit stond vast, Duitsland zou het worden. Het voelde goed en we moesten eerlijk toegeven dat dit zo veel beter voelde dan ons besluit om toch maar in Nederland te blijven.
De twijfels waren benoemd, uitgelegd en hadden hun plekje gevonden.
En dan begint het eigenlijk pas echt... De "Grote" zoektocht... En waar? In hemelsnaam, waar? Want Duitsland is zo groot! Maar liefst 16 deelstaten telt het... En ongeveer 9 keer groter dan Nederland... Er moet dus ergens een plekje te vinden zijn dat aan onze eisen voldeed...!
En wat waren die ook al weer? Op Aruba heb ik ooit een prachtig groot schrift met harde kaft gekocht waar ik al onze ideeën en wensen in heb opgeschreven, aangevuld met plaatjes en foto's. Niet dat we dat schrift nodig hadden om het ons te kunnen herinneren, het is gewoon heerlijk om zo'n naslagwerk eens door te bladeren. Even in het kort op een rijtje:
* En nog te restaureren huis, liefst boerderij, liefst gedeeltelijk bewoonbaar;
* Kelder
* Bijgebouwen
* Binnenplaats
* Een groot stuk land (minimaal een hectare)
* Vrije ligging
* In buurt van een dorp of kleine stad
* Maximaal uur rijden vanaf een grote stad
Zo. Dat zijn ze. En het zijn er nogal wat! Beginnen bij het begin dus, net zoals we dat voor Frankrijk en Nederland hadden gedaan: makelaarsites op internet. In eerste instantie zochten we in de Eifel (Rijnland - Pfaltz), want daar waren we tenslotte op het idee gekomen.
We kwamen erachter dat er ontzettend veel aanbod was, ook met onze absurd hoge wensenlijst.
We kwamen er ook achter dat van al dat aanbod een hoop mooi was gefotografeerd. Hier moet ik even bij vertellen dat het in Duitsland niet gebruikelijk is om meteen het adres van het object vrij te geven, daarvoor moet je eerst contact opnemen met de betreffende makelaar. Als je hier je naam, adres en telefoonnummer achterlaat, krijg je pas het adres. Er kunnen namelijk, anders dan in Nederland, meerdere makelaars per object zijn, met verschillende hoogtes in courtage. Zo weet de makelaar dat jij per definitie bij hem koopt en niet bij een ander. Maar goed, een hoop mooi gefotografeerd dus. En wat zagen we op Google Earth: kerncentrales, hoogspanningskabels, snelwegen, lawaaierige groothandels, spoorrails in de achtertuin, spoorrails in de voortuin, spoorrails, had ik al spoorrails gezegd?
En toen...ja..."Alleinlage", helemaal buitenuit, geen spoorrails, geen drukke autoweg... En charmante oude watermolen, 5,5 hectare grond, bestaand uit weide en bos.... Een kilometer van een lief dorpje, een half uur rijden van een grotere stad. Onder de 2 ton in euro's... Wauw! Dit is het!! In gedachten woonden we er al. Meteen een mail gestuurd naar de eigenaar. Op hete kolen zaten we.... Een paar dagen gingen voorbij, een weekend ging voorbij... We hadden de verhuiswagen al uitgepakt en zaten al aan een glas rode wijn te genieten van ons nieuwe prachtige uitzicht.....Pats... Onze zeepbel knapte toen de eigenaar ons vertelde dat hij "es tut mir leid" het huis nèt had verkocht!!! Bah. De kinderen weer van school gehaald in het dichtsbijzijnde dorp (ik droomde weg bij de prachtige website)... De honden en de kippen mee...
En dan moet je weer opnieuw. Dat is misschien een klein (ik zeg klein, want ik heb me er verder nooit echt aan gestoord, ik hoop jullie ook niet) nadeel van Bas en mij: meteen enthousiast, we wonen er gelijk, waar zit de school, waar zit de Aldi, de Lidl, de bakker, de slager, de voetbalclub... En als het dan niet lukt, ja, dan zijn we wel even teleurgesteld. Maar zoals mijn oma vroeger altijd zei: "Als het goed voor je is, komt het je toe...". En wat kan zo'n heerlijke zin je dan toch een hart onder de riem steken....
Volgende week: het vervolg van: "Waar?"
zondag 29 januari 2012
zondag 22 januari 2012
Twijfels....
Wat ontzettend leuk om al die enthousiaste en positieve berichten te lezen op Facebook, dat geeft je extra energie en voelt zo ontzettend goed! Dankjullie wel allemaal!
Twijfels... ja, die hebben we gehad. Zo vaak kwamen er twijfels, net zoals we dat al bij Frankrijk hadden gehad. Is het wel goed voor de jongens, we maken nu zo'n bewuste keuze voor ze, ze groeien op in een ander land dan waar wij zelf zijn opgegroeid, een ander leersysteem, andere cultuur... En als ik ze nu weer opnoem twijfel ik eerlijk gezegd nog wel eens. Om er dan meteen achteraan te gooien dat het niet om cruciale punten gaat. Maar onze jongens zijn wel het belangrijkst! Wij bepalen op deze manier een hele levensloop... Een hoop verantwoording! Wat geeft dan zo duidelijk de doorslag?
Kinderen in Duitsland groeien ook goed op, niet anders dan in een ander westers Europees land. Dat de omgeving anders is, er meer ruimte is dan in Nederland, ja, dat is anders. Maar dat is dan ook wat we heel graag willen! Dat de jongens lekker ruim buiten kunnen spelen, in frisse lucht, weids, open, ravotten, hutten bouwen in het bos. Maar ja, dicht bij elkaar kan ook wel weer ontzettend gezellig zijn... Bakje koffie, even oppassen op de jongens.... Maar wacht, dat hadden we op Curacao en Aruba ook al meegemaakt. Was het niet ook fantastisch om je familie en vrienden lekker de hele week (of langer) om je heen te hebben? Dan is er eigenlijk veel meer tijd met elkaar door te brengen dan even 10 minuten hier of een kwartiertje daar...Veel intensiever dus, kwalitatief hoger en kwantitatief meer tijd! Plus dat de mensen die er zijn ook nog eens lekker vakantie kunnen vieren!
Het leersysteem: tja, dat is in Nederland nu ook al weer anders dan toen ik op de basisschool zat en het voortgezet onderwijs herken ik niet eens meer (en dat was nog maar kort geleden hoor...grinnik). Dat andere leersysteem, daar zou ik dus in Nederland ook aan moeten wennen.
De cultuur: we hebben zelf in verschillende culturen gewoond, was dat een probleem voor ons? En ligt de Duitse cultuur zo ver weg van de Nederlandse? Vinden we de Nederlandse cultuur wel leuk genoeg of kiezen we juist voor de Duitse omdat die meer het Bourgondische in zich heeft? (lees: de eet- en drinkcultuur = voor ons heel belangrijk).
Over de taal hebben we ons eigenlijk geen zorgen gemaakt. Het is altijd makkelijk als een kind meertalig wordt opgevoedt. Op school en met vriendjes zal dat straks Duits worden, bij ons thuis Nederlands en omdat onze dvd-speler niet meer reageert op de afstandsbediening kunnen we Disneyfilms alleen nog maar in het Engels afspelen (is toch veel leuker!). Kortom: lekker werelds, niks mis mee.
Dan is de bal weer rond en bevestigt het nogmaals wat we al die tijd diep van binnen al hebben gevoeld. En dat we bewust voor de jongens kiezen, niet alleen zelf een droom willen nastreven. En ja, we bepalen een verdere levensloop voor onze jongens. Maar dat doen we ook net zo goed als we hier in Nederland blijven wonen. Alleen kies je er dan in bepaalde mate wat minder bewust voor....
Tot gauw!
Twijfels... ja, die hebben we gehad. Zo vaak kwamen er twijfels, net zoals we dat al bij Frankrijk hadden gehad. Is het wel goed voor de jongens, we maken nu zo'n bewuste keuze voor ze, ze groeien op in een ander land dan waar wij zelf zijn opgegroeid, een ander leersysteem, andere cultuur... En als ik ze nu weer opnoem twijfel ik eerlijk gezegd nog wel eens. Om er dan meteen achteraan te gooien dat het niet om cruciale punten gaat. Maar onze jongens zijn wel het belangrijkst! Wij bepalen op deze manier een hele levensloop... Een hoop verantwoording! Wat geeft dan zo duidelijk de doorslag?
Kinderen in Duitsland groeien ook goed op, niet anders dan in een ander westers Europees land. Dat de omgeving anders is, er meer ruimte is dan in Nederland, ja, dat is anders. Maar dat is dan ook wat we heel graag willen! Dat de jongens lekker ruim buiten kunnen spelen, in frisse lucht, weids, open, ravotten, hutten bouwen in het bos. Maar ja, dicht bij elkaar kan ook wel weer ontzettend gezellig zijn... Bakje koffie, even oppassen op de jongens.... Maar wacht, dat hadden we op Curacao en Aruba ook al meegemaakt. Was het niet ook fantastisch om je familie en vrienden lekker de hele week (of langer) om je heen te hebben? Dan is er eigenlijk veel meer tijd met elkaar door te brengen dan even 10 minuten hier of een kwartiertje daar...Veel intensiever dus, kwalitatief hoger en kwantitatief meer tijd! Plus dat de mensen die er zijn ook nog eens lekker vakantie kunnen vieren!
Het leersysteem: tja, dat is in Nederland nu ook al weer anders dan toen ik op de basisschool zat en het voortgezet onderwijs herken ik niet eens meer (en dat was nog maar kort geleden hoor...grinnik). Dat andere leersysteem, daar zou ik dus in Nederland ook aan moeten wennen.
De cultuur: we hebben zelf in verschillende culturen gewoond, was dat een probleem voor ons? En ligt de Duitse cultuur zo ver weg van de Nederlandse? Vinden we de Nederlandse cultuur wel leuk genoeg of kiezen we juist voor de Duitse omdat die meer het Bourgondische in zich heeft? (lees: de eet- en drinkcultuur = voor ons heel belangrijk).
Over de taal hebben we ons eigenlijk geen zorgen gemaakt. Het is altijd makkelijk als een kind meertalig wordt opgevoedt. Op school en met vriendjes zal dat straks Duits worden, bij ons thuis Nederlands en omdat onze dvd-speler niet meer reageert op de afstandsbediening kunnen we Disneyfilms alleen nog maar in het Engels afspelen (is toch veel leuker!). Kortom: lekker werelds, niks mis mee.
Dan is de bal weer rond en bevestigt het nogmaals wat we al die tijd diep van binnen al hebben gevoeld. En dat we bewust voor de jongens kiezen, niet alleen zelf een droom willen nastreven. En ja, we bepalen een verdere levensloop voor onze jongens. Maar dat doen we ook net zo goed als we hier in Nederland blijven wonen. Alleen kies je er dan in bepaalde mate wat minder bewust voor....
Tot gauw!
zondag 15 januari 2012
Waarom Duitsland?
Het is dan nu echt zover: mijn allereerste blog!! Het leek me leuk om al onze belevenissen over de aanloop van onze emigratie naar Duitsland eens op papier (of internet) te zetten, zodat als iemand daar zin in mocht hebben of benieuwd is wat de stand van zaken is dit kan meebeleven!
Als ik er goed over na denk is deze blog eigenlijk onvermijdelijk. Het jaren lang bijhouden van een dagboek, het schrijven van verhalen, de schoolkrant, gedichten, verslaggever van de familiekrant... Ja, een logische stap!
"Hoe kom je er nu in hemelsnaam bij om te gaan emigreren naar Duitsland?". Goede vraag. Heeft u even tijd? Laat ik bij het begin beginnen....
De oorsprong van ons alles ligt in Irak. Nou heb ik weleens gehoord dat de oorsprong van heel veel dingen in Irak ligt, maar dat is weer een ander verhaal ;). Bas, mijn echtgenoot, marinier bij de Koninklijke Marine en ik, verpleegkundige bij diezelfde baas, ontmoeten elkaar tijdens onze uitzending daar. Een half jaar later bevonden we ons op Curacao, opnieuw voor de baas. Tijdens deze periode trouwden we op Tortola (British Virgin Islands), zworven we op huwelijksreis door Peru en bezochten verschillende eilanden in de Caribe. Het was dan ook meer dan logisch dat, toen we in november 2005 terug kwamen in Nederland, we verlangden naar zon, zee en strand. Dus was de volgende stap opnieuw richting de warmte, alleen dit keer uit dienst: Aruba. Hier werd onze eerste zoon Guus geboren. Het bloed kruipt waar 't niet gaan kan en opnieuw besloten we weg te gaan. Tussenstop: Nederland. Hier werd onze tweede zoon Tijs geboren.
Voordeel van zoveel landen, verschillende klimaten en diverse culturen is dat er intussen een duidelijk beeld was ontstaan van onze wensen. Nadeel is weer dat je overal dan net genoeg van af weet en het moeilijk kiezen is. Vandaar ook dat we er in eerste instantie over dachten om naar Frankrijk te gaan. De Auvergne, een prachtig gebied in midden Frankrijk, trok ons enorm. De rust, de ruimte, de vier echte seizoenen, de omgeving... Omdat we dit gebied alleen kenden van boeken en plaatjes, besloten we, voor een definitieve verstiging, toch eens te gaan kijken. Vriendelijke mensen, prachtige omgeving, veel te doen. Maar toch.... Nee, niet helemaal wat we voor ogen hadden.
Ach, misschien hadden we dan helemaal verkeerd gedacht en was het toch beter om in Nederland te blijven. Dat was een stuk makkelijker. En we spraken de taal. Dan wisten we zeker dat de jongens goed Nederlands zouden leren. En we kenden de cultuur. Maar was dat wat we dan werkelijk zo belangrijk vonden? Of vonden andere mensen dat belangrijk en namen we dat mee in onze overweging? We lieten het in het midden. Maar het bleef een feit dat het jeukte. Telkens als we "Ik vertrek" op de televisie zagen, "Vlaanderen vakantieland", "Camping life", "3 op reis", of "Escape to the country". Het jeukte zo erg, en zelfs zo erg dat het pijnlijk werd.
En dan...Een vakantie met de jongens, onze eerste vakantie met z'n viertjes. Heerlijk ontspannen. Maar niet in Nederland. Nee, Duitsland leek ons wel leuk. De heenreis wakkerde het smeulende vuurtje weer aan. De prachtige omgeving, de bossen, de bergen, de mensen, de rust en ruimte... Op de terugreis stond het vast: Deutschland, jetzt geht's los!
Als ik er goed over na denk is deze blog eigenlijk onvermijdelijk. Het jaren lang bijhouden van een dagboek, het schrijven van verhalen, de schoolkrant, gedichten, verslaggever van de familiekrant... Ja, een logische stap!
"Hoe kom je er nu in hemelsnaam bij om te gaan emigreren naar Duitsland?". Goede vraag. Heeft u even tijd? Laat ik bij het begin beginnen....
De oorsprong van ons alles ligt in Irak. Nou heb ik weleens gehoord dat de oorsprong van heel veel dingen in Irak ligt, maar dat is weer een ander verhaal ;). Bas, mijn echtgenoot, marinier bij de Koninklijke Marine en ik, verpleegkundige bij diezelfde baas, ontmoeten elkaar tijdens onze uitzending daar. Een half jaar later bevonden we ons op Curacao, opnieuw voor de baas. Tijdens deze periode trouwden we op Tortola (British Virgin Islands), zworven we op huwelijksreis door Peru en bezochten verschillende eilanden in de Caribe. Het was dan ook meer dan logisch dat, toen we in november 2005 terug kwamen in Nederland, we verlangden naar zon, zee en strand. Dus was de volgende stap opnieuw richting de warmte, alleen dit keer uit dienst: Aruba. Hier werd onze eerste zoon Guus geboren. Het bloed kruipt waar 't niet gaan kan en opnieuw besloten we weg te gaan. Tussenstop: Nederland. Hier werd onze tweede zoon Tijs geboren.
Voordeel van zoveel landen, verschillende klimaten en diverse culturen is dat er intussen een duidelijk beeld was ontstaan van onze wensen. Nadeel is weer dat je overal dan net genoeg van af weet en het moeilijk kiezen is. Vandaar ook dat we er in eerste instantie over dachten om naar Frankrijk te gaan. De Auvergne, een prachtig gebied in midden Frankrijk, trok ons enorm. De rust, de ruimte, de vier echte seizoenen, de omgeving... Omdat we dit gebied alleen kenden van boeken en plaatjes, besloten we, voor een definitieve verstiging, toch eens te gaan kijken. Vriendelijke mensen, prachtige omgeving, veel te doen. Maar toch.... Nee, niet helemaal wat we voor ogen hadden.
Ach, misschien hadden we dan helemaal verkeerd gedacht en was het toch beter om in Nederland te blijven. Dat was een stuk makkelijker. En we spraken de taal. Dan wisten we zeker dat de jongens goed Nederlands zouden leren. En we kenden de cultuur. Maar was dat wat we dan werkelijk zo belangrijk vonden? Of vonden andere mensen dat belangrijk en namen we dat mee in onze overweging? We lieten het in het midden. Maar het bleef een feit dat het jeukte. Telkens als we "Ik vertrek" op de televisie zagen, "Vlaanderen vakantieland", "Camping life", "3 op reis", of "Escape to the country". Het jeukte zo erg, en zelfs zo erg dat het pijnlijk werd.
En dan...Een vakantie met de jongens, onze eerste vakantie met z'n viertjes. Heerlijk ontspannen. Maar niet in Nederland. Nee, Duitsland leek ons wel leuk. De heenreis wakkerde het smeulende vuurtje weer aan. De prachtige omgeving, de bossen, de bergen, de mensen, de rust en ruimte... Op de terugreis stond het vast: Deutschland, jetzt geht's los!
Abonneren op:
Posts (Atom)