Vorige week dinsdagmiddag stond "Torta di riso all'arancia" op het programma. Dat klinkt natuurlijk veel leuker dan: "Rijsttaart". Zo had ik het namelijk snel neergekrabbeld op het briefje op de deur van het klaslokaal van één van de jongens. Dat de taart er ook minder mooi uitzag dan dat hij smaakte, dat klopte ook. Dat zie je namelijk vaker in de Italiaanse keuken: "Brutti ma buoni", de "lelijke maar lekkere", zegt genoeg. Mijn Italiaanse chocoladetaart, die je warm uit de oven eet met een glas rode wijn ernaast, zorgt altijd voor een orgasme van de smaakpapillen, maar ook deze zou je van de buitenkant die eer absoluut niet toedichten."Don't judge a book by it's cover".Dat geldt echter niet voor een klas vol kleuters. Misschien zou het nog lukken als het de enige taart is. Wanneer het absoluut niet lukt? Als er naast een "Rijsttaart" ook een miljoen felgekleurde cupcakes staan. Cupcakes met heerlijk zoete fondant en leuke figuurtjes die dan schreeuwen om opgegeten te worden. Dat ziet er natuurlijk wél fantastisch uit! Mijn rijsttaart? Not so much.
Zelfs de zorgvuldig opgebrachte poedersuiker was gesmolten tijdens de reis. Maar nou loop ik al weer op de zaken vooruit.
Het begon allemaal met mijn tante. Mijn tante vertelde me op het schoolplein dat ze bij de boer/buurman soms wel eens verse volle melk kocht. Zo uit de opslagtank, gekoeld en niet afgeroomd. De meest heerlijke manier om melk te drinken! Lekker zoet en vol. Melk naar mijn hart! Daar ontstond mijn idee om "die Rijsttaart" te maken. Geen echte uitdaging voor mij, omdat manlief deze taart vaak voor zijn verjaardag wil, maar zo lekker met verse volle melk, dat moest en zou 'm dus worden. Bijkomend voordeel: deze taart wordt in Italië ook koud als ontbijt gegeten omdat hij zo voedzaam is en in verhouding niet veel suiker bevat. Leek me een goed idee in deze tegenwoordige wereld met veel te veel toegevoegde suikers. En bijkomend voordeel twee: als de taart op school niet helemaal op zou komen, dan zou dat thuis in ieder geval geen probleem zijn!
Mijn tante kwam de melk speciaal naar me brengen in een echt melkbusje. Daar werd ik zo gelukkig van...! Zo'n echt ouderwets melkbusje waar zo ongeveer vier liter in kan. Hoeveel liter ik dan nodig had voor de taart, vroeg ze. 1,7 liter volgens mijn recept. Mijn tante schonk de melk over in een pan en "schudde" er ruim 2 liter in. Heb je wat extra om lekker nu meteen met de jongens op te drinken, voegde ze eraan toe. Hoe zalig dat smaakte, dat heb ik geloof ik nu wel genoeg benadrukt.Die 1,7 liter klinkt natuurlijk een beetje raar, waarom dan geen 2, of 1,5? Het recept wat ik hiervoor heb gebruikt is Engels (en ook dan klinkt het veel leuker: "Orange rice-cake"...Wauw, dat klinkt gewoon fantástisch!!!). Het recept is van het tv-programma Two Greedy Italians van de BBC. Gennaro Contaldo, de leermeester van o.a. Jamie Oliver, at deze taart vroeger als kind vaak als hij uit school kwam. Een soort vieruurtje. Maar, vertaald vanuit het Italiaans naar het Engels, met bijbehorende Engelse maten.
Ja, weer terug naar onze "Rijstaart". Hij was erg goed gelukt! Omdat er ook sinaasappelrasp en - sap in zat, had ik voor de gelegenheid ook nog eens met overgebleven sinaasappelschil "60" op de taart gedrapeerd. Als bijkomend, leuk ogend detail voor de Kinderboekenweek die 60 jaar bestaat. En wat poedersuiker om het geheel wat mooier te laten lijken. Zo mooi, dat je trek zou krijgen als je de taart zou zien. Ja. Leuk. Ogend. In het niets vallend naast een miljard mooie cupcakes. Mmm. Die cupcakes had ik die ochtend van het brengen ook nog niet gezien omdat ik zo vroeg was. En mijn taart daar in al zijn eenvoud nog stond te stralen. Omdat ik de naam toen al niet echt denderend vond, had ik op een leuk kaartje ook nog eens "Italiaanse sinaasappel-rijsttaart" gezet, want dat klinkt in ieder geval al leuker dan "Rijsttaart". Want dat klinkt stoffig. Oudbollig. Niet lekker.Ik was erg benieuwd wat iedereen van de taart zou vinden (qua smaak dan), dus aan het einde van de schooldag stond ik al vol nieuwsgierigheid door het raam van de kleuterklas te loeren naar de tafel met de taarten. In de verte zag ik de achterkant. "Mooi", dacht ik nog, "er is nog wat over voor straks!". Tot ik in de klas kwam om de resterende taart op te halen. Mijn verbazing was groot: de taart was nog helemaal compleet, zelfs geen kruimel was er opgegaan! De juf vertelde me dat ze de taart heel had gelaten omdat de HELE kleuterklas (let op, de HELE, dus inclusief mijn zoon) zich vol hebberigheid op de cupcakes had gestort. "Je snapt het wel hè", zei ze troostend, "die cupcakes zien er allemaal zo mooi uit, daar kiezen ze dan gewoon voor. We hebben jou taart maar heel gelaten". ARGH! CUPCAKES! MOOIE CUPCAKES! LELIJKE RIJSTTAART! Zelfs het feit dat zoonlief nu wel keihard de taart als lunch wilde hebben, kon mijn teleurstelling niet wegpoetsen. Oh, dus nu ineens wel!
De taart heb ik zo goed en zo kwaad het ging bedekt met de cowboyhoed van mijn zoon, zodat niet iedereen op het schoolplein zou zien dat hij niet aangesneden was. Uitleggen waarom, daar had ik dus even geen zin in.
We hebben de taart als lunch gegeten. En als ontbijt. En als tussendoortje. En de achterbuurman en -vrouw hebben ook nog een stuk gehad. Als toetje. Omdat hij zo verschrikkelijk lekker is. Maar jammer genoeg ook verschrikkelijk lelijk.
