vrijdag 8 februari 2013

Loslaten...

Op het moment dat je een keuze hebt gemaakt, zitten daar consequenties aan vast. Of je nou wilt of niet, dat hoort er gewoon bij. Zoals bijvoorbeeld het opzeggen van een baan. Of bij het maken van een reis. Ook als je er voor kiest om te gaan verhuizen. En begint aan een nieuwe baan. Afscheid gaat nemen.

Nou wil het gegeven dat wij voor alle boven genoemde dingen hebben gekozen. Mijn oma noemde dat soort momenten altijd: "Even slikken". Dat zijn de spannende momenten waarbij je een soort van blij bent dat je ze hebt gemaakt, maar aan de andere kant eigenlijk wel kunt huilen. Zo'n half, half gevoel waarbij je je dan geen goed raad weet. En ondertussen wel heel goed weet waar je voor kiest. En misschien ook wel juist helemaal niet. Dat maakt het spannend en het gevoel juist nog erger. Maar waarvan je achteraf toch heel blij bent dat je ze hebt gemaakt.

Het achterlaten of het loslaten van iets, iets waar je inmiddels een flinke band mee hebt opgebouwd, is ook "even slikken". Ook al is het goed voor beide, of denk je dat het goed is.

En ja, behalve de band die je met familie hebt, heb ik inmiddels, tijdens het werk, een band met veel mensen opgebouwd. Omdat je veel met elkaar deelt, omdat je een klik hebt, of gewoon omdat je elkaar vaak ziet, of om alles wat ik net heb opgenoemd.



Zo spookt het moment van "afscheid" de laatste tijd veel door mijn hoofd. We hebben de boot geboekt, het nachtje slapen in Duitsland, een afspraak bij de gemeente om ons te laten uitschrijven.

Vreemd, want al die dingen hebben we toch al vaker gedaan, nu komt het toch harder aan. Ligt dat nou aan het feit dat je ouder wordt? Misschien een ander soort van besef? Andere soorten van besef hebben we toch ook eerder meegemaakt, waarschijnlijk ook daarom die weidse blik... En deze stap!

En toch....Dan heeft het toch met die band te maken! Lieve mensen die wat willen betekenen omdat ik weg ga. Stiekem zo ver heen zijn dat ze zich met moeite kunnen herinneren waarom en waarheen. Een kus op mijn wang. En zich ineens genoeg herinneren om mij te vertellen dat ze me waarderen en me zullen missen. En ik hen ook!! En soms het besef dat ze snappen dat ze mij ineens niet meer gaan missen omdat ze het simpelweg vergeten zijn....

Afspraken heb ik inmiddels genoeg, voor koffie en gebak. En zoals het hoort als je op visite gaat (nou ja, dat weet ik niet precies, maar ik vind het gewoon leuk) dan neem je iets lekkers mee. Iets zoets. Il dolce. Sardijnse Dolci!!! Mmmm, even zoeken of er iets van chocolade tussen zit.....