Elastiekje

Lieve mensen, hartstikke bedankt allemaal voor jullie lieve reacties op mijn laatste blog!

 "Het ergste wat er kan gebeuren is dat we een tijdlang op een prachtig eiland vertoeven..."

En zo geschiedde.

En daarna ga je gewoon weer verder. Dan begin je aan een nieuw hoofdstuk. In een nieuw, spannend en open boek, vol met avonturen, in een land dat je al kent. Is dat dan erg? Nee, eigenlijk niet!

Eerlijk is eerlijk, het was absoluut pittig, die omschakeling. Maar, zoals gezegd, een menselijke geest is net een elastiekje. Als je die de andere kant op trekt en loslaat, springt 't ook vanzelf weer in vorm. Zo flexibel als de pest.

Dat onze terugreis als een soort van anti-peristaltische beweging voelt, ach, dat zal er wel bij horen. En dat het onze bedoeling niet was om hier weer te vertrekken, dat is ook wel duidelijk. Maar er zijn ergere dingen.

En nu? We maken ons op voor de reis terug, zoeken alvast een baan en voor de handigheid ook maar vast een huis. Maar eerst nog genieten van dit prachtige eiland, haar natuur, de mensen en de zon.

Want de zon, die gaan we in Nederland denk ik nog wel het meeste missen....

Onverwachte gebeurtenissen

En dan gebeurt er iets wat je totaal niet verwacht. We vonden een prachtig huis. Zomaar. En we gingen kijken op de allerlaatste Koninginnedag, tijdens de troonswisseling.

We waren op slag verliefd. Op het uitzicht, op het kleine schattige huisje, op de grote kurkeiken, op de enorme schildpad die we op het terrein van ruim drie hectare aantroffen. Dit was waar we al die tijd naar gezocht hadden. In Duitsland, in Frankrijk, in Italië.... We hadden het eindelijk gevonden!!!!

Blij en opnieuw overdonderd kwamen we thuis en sloegen gelijk aan het rekenen. Drie dagen lang hebben we geprobeerd zoveel mogelijk kosten op papier te zetten, berekeningen te maken, inkomsten
in te schatten. En dan bereken je alles nog eens, iets strakker. En dan nog maar eens, met minder marge. En dan nog maar eens, met nog minder marge.

En zo plotseling dat we dit huis vonden, zo plotseling beseften we dat dit huis geen haalbare zaak was.
En dat geen enkel huis, op de manier zoals we het wilden opzetten, een haalbare zaak was. Natuurlijk kun je iets kopen wat goedkoper is. Met minder land, maar met de consequentie dat je niet mag uitbreiden. Met evenveel land, maar zonder huis. Met evenveel land en een huis, maar dat op instorten staat. Met huis, maar zonder uitzicht. En dat laatste is nodig, want je moet je gasten iets te bieden hebben. Met huis, uitzicht en land, maar met een onverhard pad dat nauwelijks te berijden is.

We hadden verdriet,  waren boos, teleurgesteld, lamgeslagen, ontdaan. Een droom waar we vier jaar over hebben gefantaseerd, geschreven, gedacht en naar toe geleefd. Weg.

In de dagen na dit besef, moesten er keuzes worden gemaakt. Knopen doorgehakt. Moeilijke, ingewikkelde knopen, met een bijl die botter is dan een lepel. En bij elke knoop doet het pijn. En na elke knoop houd je die gekke kwinkslagen in je brein. "Maar, als we het nou zo doen", "en wat nou als we het op die manier doen"....
En steeds weer opnieuw bleef het besef komen. Keihard.

En toch....ik blijf me nog steeds verbazen over de flexibiliteit van een geest. Als er ergens een deur dicht gaat, staan er al weer andere deuren open. Met heel veel mogelijkheden. Met ideeën die nu misschien wel beter bij ons passen.

Tja. Wat gek. We gaan terug naar Nederland.

Wordt vervolgd....

Regelen en ritselen

Grappig als ik zo die laatste blog terug lees, door alle indrukken en onzekerheid zo totaal overdonderd dat er bijna geen gevoel aan te pas komt....

Zeeden

Wat een land is dit... Zo anders dan wat we tot nu toe gezien hebben. Op het moment dat je denkt dat het op een ander land lijkt, wordt je gelijk alweer op een ander been gezet. Nee, zoiets als dit land, dat hebben we nog nooit gezien. Het is prachtig, ruig, zacht, warm, fris, mooi, het is zoveel, dat er eigenlijk geen woorden voor zijn.

De lente kenmerkt zich hier met de zoete geuren van wilde bloemen, die, omdat het al zo warm is, optimaal tot hun recht komen. Het is een verademing om nu met je ramen open te rijden (wat eigenlijk wel moet als je hier in mei geen airco in je auto hebt), want behalve de heerlijke parfum van bloemen ruik je ook wilde rozemarijn en eucalyptus. Zoals ik al zei, we zijn totaal overdonderd door de schoonheid en pracht van dit land!

Een vakantiegevoel....Nee, gek genoeg, maar dat hadden we niet.
Er moest keihard worden nagedacht, geregeld, gereden, gepraat.

Spiaggia Cala Brandinchi

Want, we waren hier immers niet voor niets! Een emigratie, maar dan op een totaal andere manier. Ons eerste puntje was positief afgevinkt; check; het land is mooi, we willen hier wel wonen. Volgende punt. Een huis. Tot nu toe hadden we steeds alles via Booking.com geregeld, maar dat wordt, als je ergens voor langere tijd wilt blijven, toch best prijzig. Helemaal als je nog geen baan hebt. Maar goed, dat was dus het volgende punt; een huis.
Er zat in San Teodoro een makelaar waar we naar binnen zijn gewandeld. Gewoon eens wat informatie

Spiaggia Cala d'Ambra

vragen, misschien dat hij ook in huurhuizen handelde. Dat deed hij niet, maar wist wel iemand die een ruim appartement met twee slaapkamers had en het voor een redelijke prijs voor de maand mei wilde verhuren.Check! Tweede puntje voorlopig afgevinkt. Omdat we ook nog geen internet hadden, werd dat ons volgende punt. In San Teodoro werd ons verteld dat we naar Olbia moesten, hier 20 minuten vandaan, een flink grote stad. Prima, maar de jongens hadden hun portie "zoeken naar" wel gehad voor die dag, dat werd het een uitstapje voor de dag erna.
We togen er flink vroeg op uit en besloten onze TomTom in te schakelen. Goed idee! Hij liet ons weten dat het eindpunt van onze bestemming midden in de hoofdstraat was, in plaats van in het centrum. Helemaal leuk als je er, na lang te hebben gezocht naar een parkeerplaats (20 km verderop), achter komt dat je de buggy vergeten bent! Er zat niets anders op; allebei een kind op de nek en stekkeren maar. Gelukkig was het maar 30 graden, dus dat scheelde! Ik bedacht me dat we om dit akkefietje later wel zouden kunnen lachen, maar op dat moment was het alles behalve dat. Uiteindelijk, na het vinden van een internetwinkel, het regelen van een stick, het zien van Russel Crowe (!) ("Wie?" "Ja, de Gladiator"), het bezoeken van een museum en een retedure panini met een broodnodige Heinie, waren we weer blij. We hadden internet. Tijd voor stap 4; werk zoeken.

Wordt vervolgd....

Van Alghero via Isola Rossa en Palau naar San Teodoro....

"En waar zijn we nu in hemelsnaam beland?!?"

Een zin uit ons (bijna) dagelijkse dagboek, op de dag dat we waren aangekomen.
Te vermoeid om gelijk al een oordeel te vellen, want het feit blijft, dit is nog steeds de eerste keer dat we op Sardinië zijn! Toch anders dan de meeste emigraties...

Spiaggia di Pelosa

Alghero is een prachtige vestingstad, waar we heerlijk ijs hebben gegeten en lekker tussen straatjes door geslenterd. Het weer werd zo langzamerhand steeds beter en we genoten van toeristentrekkers als Capo Caccia, het strand van Stintino; "Spiaggia di Pelosa" (ten noorden van Alghero), de panoramische route naar Bosa en de verlaten mijnen van Argentiera.

Al snel begrepen we dat Sardinië veel te groot is om helemaal te zien in korte tijd en omdat we het vermoeden hadden in het noorden sneller werk te vinden, besloten we ons daar op te richten.

Isola Rossa

Zo vertrokken we (en wat een spullen heeft een mens toch mee te slepen!!) begin april naar Isola Rossa. Een heerlijk slaperig dorp met minder inwoners dan vakantiewoningen. We betrokken en ruim appartement op de 1e verdieping, met uitzicht op zee.


Het was er heerlijk rustig. Naast zeemeeuwen, mussen, vinken, merels, het geruis van de zee en onze beneden-overbuurman die het platje voor zijn winkeltje veegde en ons vriendelijk begroette, was het er stil. Vanuit onze nieuwe stek bezochten we Santa Teresa di Gallura; een kustplaats richting het noorden, Le Valle della Luna; wat met recht deze naam draagt en sprookjesachtig aan doet, de Nuraghe Majori; één van de bestbewaarde Nuraghe's van Sardinië en Tempio Pausania; een oude Romeinse stad in het binnenland.

Valle della Luna

In Isola Rossa boekten we gelijk twee nieuwe plaatsen die we wilden zien; Palau, ook in het noorden en San Teodoro, aan de oostkust.

Palau is een relatief nieuwe stad met weinig uitstraling en erg toeristisch. De jongens vonden het echter fantastisch, want in het centrum van het stad ontdekten we ineens een "reuze" speeltuin! Het appartement waar we verbleven was prachtig, met in het midden een zwembad, wat erg leek op "Seru Coral", voor de mensen die het kennen. Een goeie uitvalbasis om opnieuw een toeristentrekker in de omgeving te bezoeken; de oudste olijfboom ter wereld bij Lago di Licia, maar liefst 3500-4000 jaar oud! De rest van onze tijd waren we veel op het strand en in de speeltuin.

Eén van de oudste olijfbomen ter wereld

Op 16 april reden we in de ochtend het plaatsje San Teodoro binnen, wat gelijk al veel meer uitstraling had dan ons vorige bestemming. Wellicht een plek om langer te blijven! We zaten in een appartement ter grootte van een woonhuis en erg lekker, dit keer ook met twee slaapkamers, een voor- en een achtertuin! En o ja, niet te vergeten, op 10 minuten loopafstand van "La Cinta" een prachtig strand.

Spiaggia "La Cinta"

Net als overal waar we tot nu toe geweest zijn, zijn ook hier de mensen erg vriendelijk. We kregen spontaan een paar sinaasappels "della casa" voor we het strand opgingen en toen bleek dat we in een kleine supermarkt niet konden pinnen en op dat moment geen kleingeld bij ons hadden, mochten we de boodschappen meenemen en dan later terug komen om te betalen. Wat een vertrouwen! Omdat er in onze nieuwe straat veel mensen aan het werk waren om de rest van de woningen vakantie-klaar te maken, hadden we ook hier al snel contact. Dat resulteerde in veel "buon giorno's", "chiao's" en "sera's" onderweg. Ons eerste gevoel om hier langer te blijven hield aan. San Teodoro zou voor de komende tijd ons thuis worden!

Wordt vervolgd!!!

Ik ver(t)rek...maar waarheen dan?

Tja.... Na zo'n laatste blog is dat nog steeds niet duidelijk! Normaal gesproken loop ik altijd een beetje achter en ineens is er dan zo'n emotionele uitspatting en loop ik gelijk. Dat betekent dus wel dat er ergens iets mist. Bij deze dan.

Emotionele types als we zijn, laten we altijd graag aan andere mensen weten hoe enthousiast we ergens over zijn. Zo ook als je met familie bij elkaar bent. En dan wil soms het geval dat die familie weer mensen kent. En die mensen kennen dan ook weer mensen die een B&B hebben en het willen laten uitbaten! Kortom; binnen no time hadden we contact met deze mensen en waren we hartstochtelijk in gesprek over de schoonheid van het land. Let wel, het eiland, want het ging hier om niets minder dan Sardinië! Niet te verwarren met Sicilië, wat veel zuidelijker tegen de punt van de laars ligt.

Sardinië, we kenden het eigenlijk alleen nog maar van foto's, we waren er nog nooit geweest. Maar verhalen en foto's doen leven, en leven doet dromen....Ja, Sardinië!! In Nederland vrijwel niet bekend als vakantieoord, maar met schitterende stranden, natuurschoon, veel bezienswaardigheden, vriendelijke mensen en heerlijk eten en drinken. En één van de oudste stukjes van Europa!!
Helemaal opgaand in dit eiland zagen we naast foto's ook veel filmpjes, lazen alles wat los en vast zat en kochten we een Lonely Planet. Dat uiteindelijk het hele verhaal van het uitbaten van de B&B niet doorging, mocht de pret niet drukken; wij woonden inmiddels in ons hart al op Sardinië.

Een vaste woon- en of verblijfplaats? Ehm, nee, die hadden we nog niet... Maar ook dat is overkomelijk, we kochten een tent, zochten wat spullen bij elkaar en daar ga je dan. Met twee jongetjes en een grote droom.

Hoe onwerkelijk was het uiteindelijk om 's ochtends op de veerboot vanaf Genua wakker te worden en naar het dek te gaan.... Daar in de verte, maar toch al goed zichtbaar; Porto Torres, Sardinië... En jeetje, wat is het groot! (Sardinië is qua grootte ongeveer twee derde van Nederland). Nadat de kapitein in zeer snel en (bijna) onverstaanbaar mompelend Italiaans door de luidspreker had verteld dat we ons naar de auto's mochten begeven, reden wij een kwartiertje later met bus en aanhanger van de veerboot. Het zonnetje scheen, het was heerlijk aangenaam weer en daar rijd je dan. Op weg naar Alghero, de eerste indrukken opsnuivend van een land wat al in bijna zomer-achtige toestand leek. Toch weer heel anders dan we ons hadden voorgesteld, maar wat een natuurschoon... Een heerlijk ritje van een half uur en we melden ons bij de incheckbalie van de camping die we hadden gereserveerd. Jammer genoeg was het weer inmiddels flink omgeslagen en met regen en een koude zeewind leek het ons een beter idee om in een soort van Mobile Home te gaan zitten, vooral na een reis van een dag of drie. Later die week kwamen we erachter dat het uiteindelijk goedkoper bleek om in een appartement te bivakeren dan een tent op te slaan (!!!). Een keuze die dan snel is gemaakt....

Wordt vervolgd.....

Loslaten...

Op het moment dat je een keuze hebt gemaakt, zitten daar consequenties aan vast. Of je nou wilt of niet, dat hoort er gewoon bij. Zoals bijvoorbeeld het opzeggen van een baan. Of bij het maken van een reis. Ook als je er voor kiest om te gaan verhuizen. En begint aan een nieuwe baan. Afscheid gaat nemen.

Nou wil het gegeven dat wij voor alle boven genoemde dingen hebben gekozen. Mijn oma noemde dat soort momenten altijd: "Even slikken". Dat zijn de spannende momenten waarbij je een soort van blij bent dat je ze hebt gemaakt, maar aan de andere kant eigenlijk wel kunt huilen. Zo'n half, half gevoel waarbij je je dan geen goed raad weet. En ondertussen wel heel goed weet waar je voor kiest. En misschien ook wel juist helemaal niet. Dat maakt het spannend en het gevoel juist nog erger. Maar waarvan je achteraf toch heel blij bent dat je ze hebt gemaakt.

Het achterlaten of het loslaten van iets, iets waar je inmiddels een flinke band mee hebt opgebouwd, is ook "even slikken". Ook al is het goed voor beide, of denk je dat het goed is.

En ja, behalve de band die je met familie hebt, heb ik inmiddels, tijdens het werk, een band met veel mensen opgebouwd. Omdat je veel met elkaar deelt, omdat je een klik hebt, of gewoon omdat je elkaar vaak ziet, of om alles wat ik net heb opgenoemd.

Zo spookt het moment van "afscheid" de laatste tijd veel door mijn hoofd. We hebben de boot geboekt, het nachtje slapen in Duitsland, een afspraak bij de gemeente om ons te laten uitschrijven.

Vreemd, want al die dingen hebben we toch al vaker gedaan, nu komt het toch harder aan. Ligt dat nou aan het feit dat je ouder wordt? Misschien een ander soort van besef? Andere soorten van besef hebben we toch ook eerder meegemaakt, waarschijnlijk ook daarom die weidse blik... En deze stap!

En toch....Dan heeft het toch met die band te maken! Lieve mensen die wat willen betekenen omdat ik weg ga. Stiekem zo ver heen zijn dat ze zich met moeite kunnen herinneren waarom en waarheen. Een kus op mijn wang. En zich ineens genoeg herinneren om mij te vertellen dat ze me waarderen en me zullen missen. En ik hen ook!! En soms het besef dat ze snappen dat ze mij ineens niet meer gaan missen omdat ze het simpelweg vergeten zijn....

Afspraken heb ik inmiddels genoeg, voor koffie en gebak. En zoals het hoort als je op visite gaat (nou ja, dat weet ik niet precies, maar ik vind het gewoon leuk) dan neem je iets lekkers mee. Iets zoets. Il dolce. Sardijnse Dolci!!! Mmmm, even zoeken of er iets van chocolade tussen zit.....

Italia, qui vengo!

"En als de dingen die je ergens leuk vind tenslotte winnen van de dingen die je minder leuk vind, dat wordt het de moeite waard. En als het de moeite waard is, dan ga je erover denken. Simpel denken. "Goh. Wat vond ik het dáár nou leuk." En als het geworteld en genesteld is, dan denk je dat ineens heel erg vaak. En als je dan denkt dat je daarover twijfelt, dan is het inmiddels zover. Dan denk je nog eens. En ineens weet je het helemaal zeker: "Italia: ti amo!"...." zo eindigde mijn laatste blog....

En, eigenwijs als we zijn, kan niemand je daar meer van afbrengen. Omdat het in je hart zit. Omdat je het héééél erg graag wilt. Wat dan ook weer moeilijk uit te leggen is aan mensen die je liever niet zien gaan. Omdat ze het gezelliger vinden als je hier blijft. Maar dat is moeilijk, want jij kent het daar. En je voelt je daar beter dan hier. Meer op je plek, meer thuis. En dan kom je eigenlijk weer op hetzelfde verhaal als in mijn eerdere blogs!

Dus het logische gevolg van alles: je pakt je spullen en je gaat. Alsof dat dan zo makkelijk is!! Ja, soms wel. Omdat we het zo ontzettend graag willen. Dan vind je gewoon een weg. Of je maakt er één, als die er nog niet is. En soms is dat ook helemaal niet makkelijk en is het gewoon keihard bikkelen. Afzien, totdat je bijna niet meer kunt. Bijna, want je hebt het licht aan de horizon gezien en da's dan toch wel makkelijk volgen.

En nog zo'n fantastische uitspraak: "Tijd heb je niet, tijd moet je maken...." De uitspraak van mijn opa, inmiddels niet meer onder ons. En omdat je tijd maakt voor wat je denkt dat belangrijk is, ontmoet je ineens de juiste mensen en openen er zich deuren die je nog nooit had gezien. En wat er dan allemaal gebeurd....Tot gauw!