Van Alghero via Isola Rossa en Palau naar San Teodoro....

"En waar zijn we nu in hemelsnaam beland?!?"

Een zin uit ons (bijna) dagelijkse dagboek, op de dag dat we waren aangekomen.
Te vermoeid om gelijk al een oordeel te vellen, want het feit blijft, dit is nog steeds de eerste keer dat we op Sardinië zijn! Toch anders dan de meeste emigraties...

Spiaggia di Pelosa

Alghero is een prachtige vestingstad, waar we heerlijk ijs hebben gegeten en lekker tussen straatjes door geslenterd. Het weer werd zo langzamerhand steeds beter en we genoten van toeristentrekkers als Capo Caccia, het strand van Stintino; "Spiaggia di Pelosa" (ten noorden van Alghero), de panoramische route naar Bosa en de verlaten mijnen van Argentiera.

Al snel begrepen we dat Sardinië veel te groot is om helemaal te zien in korte tijd en omdat we het vermoeden hadden in het noorden sneller werk te vinden, besloten we ons daar op te richten.

Isola Rossa

Zo vertrokken we (en wat een spullen heeft een mens toch mee te slepen!!) begin april naar Isola Rossa. Een heerlijk slaperig dorp met minder inwoners dan vakantiewoningen. We betrokken en ruim appartement op de 1e verdieping, met uitzicht op zee.


Het was er heerlijk rustig. Naast zeemeeuwen, mussen, vinken, merels, het geruis van de zee en onze beneden-overbuurman die het platje voor zijn winkeltje veegde en ons vriendelijk begroette, was het er stil. Vanuit onze nieuwe stek bezochten we Santa Teresa di Gallura; een kustplaats richting het noorden, Le Valle della Luna; wat met recht deze naam draagt en sprookjesachtig aan doet, de Nuraghe Majori; één van de bestbewaarde Nuraghe's van Sardinië en Tempio Pausania; een oude Romeinse stad in het binnenland.

Valle della Luna

In Isola Rossa boekten we gelijk twee nieuwe plaatsen die we wilden zien; Palau, ook in het noorden en San Teodoro, aan de oostkust.

Palau is een relatief nieuwe stad met weinig uitstraling en erg toeristisch. De jongens vonden het echter fantastisch, want in het centrum van het stad ontdekten we ineens een "reuze" speeltuin! Het appartement waar we verbleven was prachtig, met in het midden een zwembad, wat erg leek op "Seru Coral", voor de mensen die het kennen. Een goeie uitvalbasis om opnieuw een toeristentrekker in de omgeving te bezoeken; de oudste olijfboom ter wereld bij Lago di Licia, maar liefst 3500-4000 jaar oud! De rest van onze tijd waren we veel op het strand en in de speeltuin.

Eén van de oudste olijfbomen ter wereld

Op 16 april reden we in de ochtend het plaatsje San Teodoro binnen, wat gelijk al veel meer uitstraling had dan ons vorige bestemming. Wellicht een plek om langer te blijven! We zaten in een appartement ter grootte van een woonhuis en erg lekker, dit keer ook met twee slaapkamers, een voor- en een achtertuin! En o ja, niet te vergeten, op 10 minuten loopafstand van "La Cinta" een prachtig strand.

Spiaggia "La Cinta"

Net als overal waar we tot nu toe geweest zijn, zijn ook hier de mensen erg vriendelijk. We kregen spontaan een paar sinaasappels "della casa" voor we het strand opgingen en toen bleek dat we in een kleine supermarkt niet konden pinnen en op dat moment geen kleingeld bij ons hadden, mochten we de boodschappen meenemen en dan later terug komen om te betalen. Wat een vertrouwen! Omdat er in onze nieuwe straat veel mensen aan het werk waren om de rest van de woningen vakantie-klaar te maken, hadden we ook hier al snel contact. Dat resulteerde in veel "buon giorno's", "chiao's" en "sera's" onderweg. Ons eerste gevoel om hier langer te blijven hield aan. San Teodoro zou voor de komende tijd ons thuis worden!

Wordt vervolgd!!!