Elastiekje

Lieve mensen, hartstikke bedankt allemaal voor jullie lieve reacties op mijn laatste blog!

 "Het ergste wat er kan gebeuren is dat we een tijdlang op een prachtig eiland vertoeven..."

En zo geschiedde.

En daarna ga je gewoon weer verder. Dan begin je aan een nieuw hoofdstuk. In een nieuw, spannend en open boek, vol met avonturen, in een land dat je al kent. Is dat dan erg? Nee, eigenlijk niet!

Eerlijk is eerlijk, het was absoluut pittig, die omschakeling. Maar, zoals gezegd, een menselijke geest is net een elastiekje. Als je die de andere kant op trekt en loslaat, springt 't ook vanzelf weer in vorm. Zo flexibel als de pest.

Dat onze terugreis als een soort van anti-peristaltische beweging voelt, ach, dat zal er wel bij horen. En dat het onze bedoeling niet was om hier weer te vertrekken, dat is ook wel duidelijk. Maar er zijn ergere dingen.

En nu? We maken ons op voor de reis terug, zoeken alvast een baan en voor de handigheid ook maar vast een huis. Maar eerst nog genieten van dit prachtige eiland, haar natuur, de mensen en de zon.

Want de zon, die gaan we in Nederland denk ik nog wel het meeste missen....

Onverwachte gebeurtenissen

En dan gebeurt er iets wat je totaal niet verwacht. We vonden een prachtig huis. Zomaar. En we gingen kijken op de allerlaatste Koninginnedag, tijdens de troonswisseling.

We waren op slag verliefd. Op het uitzicht, op het kleine schattige huisje, op de grote kurkeiken, op de enorme schildpad die we op het terrein van ruim drie hectare aantroffen. Dit was waar we al die tijd naar gezocht hadden. In Duitsland, in Frankrijk, in Italië.... We hadden het eindelijk gevonden!!!!

Blij en opnieuw overdonderd kwamen we thuis en sloegen gelijk aan het rekenen. Drie dagen lang hebben we geprobeerd zoveel mogelijk kosten op papier te zetten, berekeningen te maken, inkomsten
in te schatten. En dan bereken je alles nog eens, iets strakker. En dan nog maar eens, met minder marge. En dan nog maar eens, met nog minder marge.

En zo plotseling dat we dit huis vonden, zo plotseling beseften we dat dit huis geen haalbare zaak was.
En dat geen enkel huis, op de manier zoals we het wilden opzetten, een haalbare zaak was. Natuurlijk kun je iets kopen wat goedkoper is. Met minder land, maar met de consequentie dat je niet mag uitbreiden. Met evenveel land, maar zonder huis. Met evenveel land en een huis, maar dat op instorten staat. Met huis, maar zonder uitzicht. En dat laatste is nodig, want je moet je gasten iets te bieden hebben. Met huis, uitzicht en land, maar met een onverhard pad dat nauwelijks te berijden is.

We hadden verdriet,  waren boos, teleurgesteld, lamgeslagen, ontdaan. Een droom waar we vier jaar over hebben gefantaseerd, geschreven, gedacht en naar toe geleefd. Weg.

In de dagen na dit besef, moesten er keuzes worden gemaakt. Knopen doorgehakt. Moeilijke, ingewikkelde knopen, met een bijl die botter is dan een lepel. En bij elke knoop doet het pijn. En na elke knoop houd je die gekke kwinkslagen in je brein. "Maar, als we het nou zo doen", "en wat nou als we het op die manier doen"....
En steeds weer opnieuw bleef het besef komen. Keihard.

En toch....ik blijf me nog steeds verbazen over de flexibiliteit van een geest. Als er ergens een deur dicht gaat, staan er al weer andere deuren open. Met heel veel mogelijkheden. Met ideeën die nu misschien wel beter bij ons passen.

Tja. Wat gek. We gaan terug naar Nederland.

Wordt vervolgd....

Regelen en ritselen

Grappig als ik zo die laatste blog terug lees, door alle indrukken en onzekerheid zo totaal overdonderd dat er bijna geen gevoel aan te pas komt....

Zeeden

Wat een land is dit... Zo anders dan wat we tot nu toe gezien hebben. Op het moment dat je denkt dat het op een ander land lijkt, wordt je gelijk alweer op een ander been gezet. Nee, zoiets als dit land, dat hebben we nog nooit gezien. Het is prachtig, ruig, zacht, warm, fris, mooi, het is zoveel, dat er eigenlijk geen woorden voor zijn.

De lente kenmerkt zich hier met de zoete geuren van wilde bloemen, die, omdat het al zo warm is, optimaal tot hun recht komen. Het is een verademing om nu met je ramen open te rijden (wat eigenlijk wel moet als je hier in mei geen airco in je auto hebt), want behalve de heerlijke parfum van bloemen ruik je ook wilde rozemarijn en eucalyptus. Zoals ik al zei, we zijn totaal overdonderd door de schoonheid en pracht van dit land!

Een vakantiegevoel....Nee, gek genoeg, maar dat hadden we niet.
Er moest keihard worden nagedacht, geregeld, gereden, gepraat.

Spiaggia Cala Brandinchi

Want, we waren hier immers niet voor niets! Een emigratie, maar dan op een totaal andere manier. Ons eerste puntje was positief afgevinkt; check; het land is mooi, we willen hier wel wonen. Volgende punt. Een huis. Tot nu toe hadden we steeds alles via Booking.com geregeld, maar dat wordt, als je ergens voor langere tijd wilt blijven, toch best prijzig. Helemaal als je nog geen baan hebt. Maar goed, dat was dus het volgende punt; een huis.
Er zat in San Teodoro een makelaar waar we naar binnen zijn gewandeld. Gewoon eens wat informatie

Spiaggia Cala d'Ambra

vragen, misschien dat hij ook in huurhuizen handelde. Dat deed hij niet, maar wist wel iemand die een ruim appartement met twee slaapkamers had en het voor een redelijke prijs voor de maand mei wilde verhuren.Check! Tweede puntje voorlopig afgevinkt. Omdat we ook nog geen internet hadden, werd dat ons volgende punt. In San Teodoro werd ons verteld dat we naar Olbia moesten, hier 20 minuten vandaan, een flink grote stad. Prima, maar de jongens hadden hun portie "zoeken naar" wel gehad voor die dag, dat werd het een uitstapje voor de dag erna.
We togen er flink vroeg op uit en besloten onze TomTom in te schakelen. Goed idee! Hij liet ons weten dat het eindpunt van onze bestemming midden in de hoofdstraat was, in plaats van in het centrum. Helemaal leuk als je er, na lang te hebben gezocht naar een parkeerplaats (20 km verderop), achter komt dat je de buggy vergeten bent! Er zat niets anders op; allebei een kind op de nek en stekkeren maar. Gelukkig was het maar 30 graden, dus dat scheelde! Ik bedacht me dat we om dit akkefietje later wel zouden kunnen lachen, maar op dat moment was het alles behalve dat. Uiteindelijk, na het vinden van een internetwinkel, het regelen van een stick, het zien van Russel Crowe (!) ("Wie?" "Ja, de Gladiator"), het bezoeken van een museum en een retedure panini met een broodnodige Heinie, waren we weer blij. We hadden internet. Tijd voor stap 4; werk zoeken.

Wordt vervolgd....

Van Alghero via Isola Rossa en Palau naar San Teodoro....

"En waar zijn we nu in hemelsnaam beland?!?"

Een zin uit ons (bijna) dagelijkse dagboek, op de dag dat we waren aangekomen.
Te vermoeid om gelijk al een oordeel te vellen, want het feit blijft, dit is nog steeds de eerste keer dat we op Sardinië zijn! Toch anders dan de meeste emigraties...

Spiaggia di Pelosa

Alghero is een prachtige vestingstad, waar we heerlijk ijs hebben gegeten en lekker tussen straatjes door geslenterd. Het weer werd zo langzamerhand steeds beter en we genoten van toeristentrekkers als Capo Caccia, het strand van Stintino; "Spiaggia di Pelosa" (ten noorden van Alghero), de panoramische route naar Bosa en de verlaten mijnen van Argentiera.

Al snel begrepen we dat Sardinië veel te groot is om helemaal te zien in korte tijd en omdat we het vermoeden hadden in het noorden sneller werk te vinden, besloten we ons daar op te richten.

Isola Rossa

Zo vertrokken we (en wat een spullen heeft een mens toch mee te slepen!!) begin april naar Isola Rossa. Een heerlijk slaperig dorp met minder inwoners dan vakantiewoningen. We betrokken en ruim appartement op de 1e verdieping, met uitzicht op zee.


Het was er heerlijk rustig. Naast zeemeeuwen, mussen, vinken, merels, het geruis van de zee en onze beneden-overbuurman die het platje voor zijn winkeltje veegde en ons vriendelijk begroette, was het er stil. Vanuit onze nieuwe stek bezochten we Santa Teresa di Gallura; een kustplaats richting het noorden, Le Valle della Luna; wat met recht deze naam draagt en sprookjesachtig aan doet, de Nuraghe Majori; één van de bestbewaarde Nuraghe's van Sardinië en Tempio Pausania; een oude Romeinse stad in het binnenland.

Valle della Luna

In Isola Rossa boekten we gelijk twee nieuwe plaatsen die we wilden zien; Palau, ook in het noorden en San Teodoro, aan de oostkust.

Palau is een relatief nieuwe stad met weinig uitstraling en erg toeristisch. De jongens vonden het echter fantastisch, want in het centrum van het stad ontdekten we ineens een "reuze" speeltuin! Het appartement waar we verbleven was prachtig, met in het midden een zwembad, wat erg leek op "Seru Coral", voor de mensen die het kennen. Een goeie uitvalbasis om opnieuw een toeristentrekker in de omgeving te bezoeken; de oudste olijfboom ter wereld bij Lago di Licia, maar liefst 3500-4000 jaar oud! De rest van onze tijd waren we veel op het strand en in de speeltuin.

Eén van de oudste olijfbomen ter wereld

Op 16 april reden we in de ochtend het plaatsje San Teodoro binnen, wat gelijk al veel meer uitstraling had dan ons vorige bestemming. Wellicht een plek om langer te blijven! We zaten in een appartement ter grootte van een woonhuis en erg lekker, dit keer ook met twee slaapkamers, een voor- en een achtertuin! En o ja, niet te vergeten, op 10 minuten loopafstand van "La Cinta" een prachtig strand.

Spiaggia "La Cinta"

Net als overal waar we tot nu toe geweest zijn, zijn ook hier de mensen erg vriendelijk. We kregen spontaan een paar sinaasappels "della casa" voor we het strand opgingen en toen bleek dat we in een kleine supermarkt niet konden pinnen en op dat moment geen kleingeld bij ons hadden, mochten we de boodschappen meenemen en dan later terug komen om te betalen. Wat een vertrouwen! Omdat er in onze nieuwe straat veel mensen aan het werk waren om de rest van de woningen vakantie-klaar te maken, hadden we ook hier al snel contact. Dat resulteerde in veel "buon giorno's", "chiao's" en "sera's" onderweg. Ons eerste gevoel om hier langer te blijven hield aan. San Teodoro zou voor de komende tijd ons thuis worden!

Wordt vervolgd!!!